Το καλοκαίρι διαβάζουμε αστυνομικά...

Το σημειωματάριο του Σέρλοκ Χολμς

Doyle, Arthur Conan

 

 

Περιέχονται τα διηγήματα:

– Η περιπέτεια του επιφανούς πελάτη

– Η περιπέτεια του ασπρισμένου στρατιώτη

– Η περιπέτεια του πετραδιού Μάζαριν

– Η περιπέτεια των τριών αετωμάτων

– Η περιπέτεια του βρικόλακα του Σάσεξ

– Η περιπέτεια των τριών Γκάριντεμπ

– Το πρόβλημα της γέφυρας Θορ

– Η περιπέτεια του έρποντα άντρα

– Η περιπέτεια της χαίτης του λιονταριού

– Η περιπέτεια του ενοίκου με το βέλο

– Η περιπέτεια της Βίλας Σόσκουμ

– Η περιπέτεια του συνταξιούχου χρωματοπώλη

 

Ακούστε μια ιστορία:

https://www.youtube.com/watch?v=7jnjwzDiW_g

  

Ο Σάλιντζερ δεν έγραψε μόνο το βιβλίο "Ο φύλακας στη σίκαλη"

 

Ιδανική μέρα για μπανανόψαρα

Τζ. Ντ. Σάλιντζερ

Οι εννέα ιστορίες του βιβλίου αυτού άρχισαν να γράφονται το 1948 και εκδόθηκαν το 1953. Πρώτο ανάμεσα σε αυτές το διήγημα «Ιδανική μέρα για μπανανόψαρα», που πρωτοδημοσιεύθηκε στον περιοδικό «Νew Υorker» τον Ιανουάριο του 1948, τρία χρόνια πριν από την έκδοση του «Στη σίκαλη, στα στάχια, ο πιάστης», το οποίο συνέβαλε αποφασιστικά στην καθιέρωση του συγγραφέα στη λογοτεχνική κοινότητα.

Ο Σάλιντζερ δίνει εδώ επεισόδια από τη ζωή της αμερικανικής κοινωνίας λίγα χρόνια μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, μιας κοινωνίας αποπροσανατολισμένης μέσα στην άνεσή της και στις νέες συνήθειες του καιρού της ειρήνης. Αφήνει τους ήρωές του να μιλούν και να αποκαλύπτουν τις σκέψεις τους, την ανοησία και την τραγικότητά τους. Γραμμένες με ψυχρή ματιά, μακάβριο χιούμορ και σουρεαλιστικές αποχρώσεις, οι ιστορίες αυτές αποτελούν αυθεντικό δείγμα της γραφής του Σάλιντζερ.

«Δεσποινίς Κάρπεντερ. Σας παρακαλώ. Ξέρω τη δουλειά μου» είπε ο νέος. «Κράτα μονάχα ανοιχτά τα μάτια σου για κανένα μπανανόψαρο. Σήμερα είναι ιδανική μέρα για μπανανόψαρα». «Δε βλέπω κανένα» είπε η Σύμπιλ. «Αυτό εξηγείται εύκολα. Τα χούγια τους είναι πολύ παράξενα» είπε ο νέος και συνέχισε να σπρώχνει τη σαμπρέλα. Το νερό δεν έφτανε ακόμα καλά καλά στο στήθος του. «Ζουν μια πολύ τραγική ζωή» είπε. «Ξέρεις τι κάνουν, Σύμπιλ;» Κούνησε αρνητικά το κεφάλι της.

«Λοιπόν, κολυμπάνε σε μια τρύπα όπου υπάρχουν πολλές μπανάνες. Μοιάζουν πολύ συνηθισμένα ψάρια όσο κολυμπάνε. Μόλις όμως βρεθούν εκεί μέσα, συμπεριφέρονται σα γουρούνια. Ξέρω κάτι μπανανόψαρα που βρέθηκαν σε μια μπανανότρυπα κι έφαγαν ώς εβδομήντα οχτώ μπανάνες». Έσπρωξε τη σαμπρέλα και τον επιβάτη της λίγο παραμέσα. «Φυσικά, ύστερα απ αυτό χοντραίνουν τόσο πολύ που δεν μπορούν να ξαναβγούν απ την τρύπα. Δε χωράνε να περάσουν απ την πόρτα». «Μην προχωράμε πολύ μέσα» είπε η Σύμπιλ. «Τι παθαίνουν;»

«Τι παθαίνουν ποιοι;»
«Τα μπανανόψαρα».
«Α, λες για όταν φάνε τόσες πολλές μπανάνες και δεν μπορούν να βγουν απ τη μπανανότρυπα;»
«Ναι» είπε η Σύμπιλ.
«Λοιπόν, λυπάμαι που στο λέω, Σύμπιλ, αλλά πεθαίνουν».

 

Διαβάστε την πρώτη ιστορία του βιβλίου:

http://vivliodiadromes.blogspot.com/2012/07/blog-post_12.html

 

Όλα όσα θα θέλατε να μάθετε για τον συγγραφέα:

okpress.gr/siggrafeis/jd-salinger/11176-salinger-deka-xronia-goutas

 

Στις καλοκαιρινές διακοπές διαβάζουμε...

ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΤΡΕΝΟ ΓΙΑ ΤΟ ΠΑΡΙΣΙ   

ZACKHEIM MICHELE

1935. Η αμερικανίδα Ρόζυ Μπελ Μάνον φτάνει στο Παρίσι για να εργαστεί ως ξένη ανταποκρίτρια, μια δουλειά που πάντα ονειρευόταν. Μέσα στο επικίνδυνο κλίμα της ανόδου του ναζισμού, θα ζήσει έναν θυελλώδη έρωτα και θα γίνει μάρτυρας ενός σκοτεινού φόνου, σε μια περίοδο που ο πόλεμος όλο πλησιάζει. Στα συχνά της ταξίδια στο Βερολίνο έχει να αντιμετωπίσει τους κινδύνους της εβραϊκής της καταγωγής, τη δυσπιστία του εραστή της και έναν απρόσκλητο επισκέπτη την παραμονή της Νύχτας των Κρυστάλλων.
Και τελικά, λίγο πριν ξεσπάσει ο πόλεμος, πρέπει να διαλέξει με ποιον θα πάρει το τελευταίο τρένο για το Παρίσι. Ένα συναρπαστικό ιστορικό μυθιστόρημα, μια ιστορία αγάπης που διαβάζεται χωρίς ανάσα, σαν θρίλερ. Η ατμόσφαιρα της εποχής, ιστορικά πρόσωπα όπως η Κολέτ και η Τζάνετ Φλάννερ που εμφανίζονται στην ιστορία, δίνουν έναν μοναδικό αέρα αυθεντικότητας.

 

Ένα μυθιστόρημα που διαβάζεται χωρίς ανάσα (μετάφραση Μαρία Φακίνου) μια ιστορία αγάπης και επιβίωσης την εποχή της θηριωδίας του φασισμού. Ένα υπέροχο βιβλίο που περιγράφει πώς οι κίνδυνοι της εποχής, τα πολιτικά και στρατιωτικά γεγονότα γίνονται τα απροσπέλαστα εμπόδια που χωρίζουν ζευγάρια, οικογένειες, φίλους, κοινότητες και λαούς μεταξύ τους.

Ένα μέρος της ιστορίας βασίζεται σε πραγματικά γεγονότα και ένα άλλο σε μυθοπλασία. Η Αμερικανίδα συγγραφέας Μισέλ Ζάκχάϊμ, πριν γράψει το μυθιστόρημα έκανε έρευνα στο Παρίσι και στο Βερολίνο για να επιβεβαιώσει τα ιστορικά στοιχεία που παίζουν σημαντικό ρόλο στην πλοκή της ιστορίας.

Ηρωίδα, η Αμερικανίδα δημοσιογράφος Ρόζυ Μπελ Μάνον (εβραϊκής καταγωγής από την πλευρά της μητέρας της) φθάνει στο Παρίσι το 1933 σαν πολιτική ανταποκρίτρια.

Βρίσκει ένα μικρό διαμέρισμα και αναλαμβάνει αποστολές. Σε μία από αυτές, στο Βερολίνο, γνωρίζει και ερωτεύεται τον χαράκτη Λεόν. Όμως ο Λεόν κρύβει μυστικά. Είναι Εβραίος και βρίσκεται υπό κράτησιν μέσα στο σπίτι του και οι Ναζί έναντι πολύ μικρής αμοιβής, του αναθέτουν να διακοσμεί τα σκεύη τους. Με αυτόν τον τρόπο ο Λεόν ζει τον εαυτό του και τους γονείς του.

Επιστρέφοντας στο Παρίσι, η Ρόουζ βρίσκει τη θεία της Κλάρα και την όμορφη εξαδέλφη της Στέλλα, που έχουν έρθει ταξίδι.

Η Στέλλα βγαίνει ραντεβού με έναν όμορφο Γερμανό, τον Έρνστ Βοσμπεργκ και βρίσκεται δολοφονημένη.

Η σκοτεινή περίοδος για την Ευρώπη έχει αρχίσει και η Ρόουζ συνεργάζεται με την αμερικανική πρεσβεία στο Παρίσι για να μεταφέρει κρυφά έγγραφα προς και από το Βερολίνο. Επιστρέφει στο Βερολίνο για να συναντήσει το Λεόν.

Το Βερολίνο στενάζει κάτω από το καθεστώς των Ναζί. Σπιούνοι παντού, στρατιώτες με γερμανικούς σκύλους περιπολούν, έλλειψη τροφής, κάρβουνου (άρα και θέρμανσης). Γκέτο παντού και οι Εβραίοι, οι ρομά, οι ομοφυλόφιλοι, διώκονται με τους πιο απάνθρωπους τρόπους.

Ένας φίλος της Ρόουζ, μαύρος σαξοφωνίστας Αμερικανός, πέφτει θύμα της θηριωδίας μιας φασιστικής ομάδας, η οποία απαγάγει τα δύο του παιδιά, σαν καρπό μικτού γάμου Γερμανίδας και μαύρου και τα υποβάλλει σε στείρωση.

Στο μεταξύ, ο κλοιός γύρω από τον Λεόν σφίγγει όλο και περισσότερο. Βρίσκεται συνεχώς υπό παρακολούθηση χωρίς να μπορεί να δραπετεύσει αφού το Γ’ Ράιχ τον εκβιάζει κρατώντας τους γονείς του.

Το βράδυ της Νύχτας των Κρυστάλλων, το Γ’ Ράιχ δίνει την άδεια στους πολίτες του να αφηνιάσουν. Έκαψαν, έσπασαν, λεηλάτησαν, δολοφόνησαν.

Η Αμερικανική Πρεσβεία δίνει εντολή στους πολίτες της να εγκαταλείψουν το Βερολίνο. Στο μεταξύ, από την άλλη πλευρά του Ατλαντικού έχει φθάσει η ψυχρή και εγωίστρια μητέρα της Ρόουζ, η οποία ποτέ δεν είχε καλή σχέση με την κόρη της.

Η διαδικασία της αποχώρησης είναι δύσκολη. Απαιτούνται έγγραφα νόμιμα (ή μη νόμιμα) προκειμένου οι Αμερικανοί πολίτες να επιβιβαστούν στο τελευταίο τραίνο για το Παρίσι, για το οποίο έχει δώσει άδεια αναχώρησης το Γ’ Ράιχ.

Στην αποβάθρα, η Ρόουζ κρατάει στα χέρια της τα έγγραφα για την ίδια, για την μητέρα της αλλά και για τον αγαπημένο της Λεόν και τους δύο γονείς του, που δέχτηκαν επιτέλους να ακολουθήσουν το γιο τους στην ελευθερία. Όμως, δεν είναι γραφτό να φύγουν μαζί τους. Την ώρα της αναχώρησης, η Ρόουζ καλείται να πάρει μια σκληρή απόφαση: ή να σταθεί κοντά στη μητέρα της που κινδυνεύει να συλληφθεί επειδή έφτυσε ένα Γερμανό ή να τρέξει να δώσει τα έγγραφα στον Λεόν και στους γονείς του.

Μένοντας κοντά στη μητέρα της, η Ρόουζ χάνει για πάντα την ευκαιρία να σμίξει με τον Λεόν, καθώς το τραίνο ξεκινά και οι φίλοι της την αρπάζουν και την ανεβάζουν στο βαγόνι.

Έτσι, η οικογένεια του Λεόν, μένει στην αποβάθρα.

Χρόνια μετά, η Ρόουζ, μη μπορώντας να ξεπεράσει την αγάπη της για το Λεόν, τον αναζητά στο Βερολίνο. Έρχεται να τη συναντήσει η γυναίκα του και την πληροφορεί ότι ο Λεόν επέζησε του στρατοπέδου συγκέντρωσης των Ναζί αλλά πέθανε αρκετά χρόνια μετά.

“Το τελευταίο τραίνο για το Παρίσι” είναι ένα συγκλονιστικό μυθιστόρημα γραμμένο με δυνατή πένα που περιγράφει με αδρές γραμμές τις ιστορικές φρικαλεότητες της φασιστικής Γερμανίας, τους απάνθρωπους εξευτελισμούς των μειονοτήτων και τις σκοτεινές στιγμές της προετοιμασίας για τον πόλεμο.

Ο κεντρικός κορμός του βιβλίου είναι η τραγική ιστορία αγάπης χωρίς μέλλον και οι συγκρούσεις της ηρωίδας με τη μητέρα της, ειδικά μάλιστα, που η κόρη της αποτελεί τον καθρέφτη της ξεροκέφαλης μητέρας.

Θα συγκινηθείς, θα νιώσεις αγωνία, θα παγώσει το αίμα σου πολλές φορές και θα “καταπιείς” τις μεγάλες αλήθειες πως τα ιστορικά γεγονότα επηρεάζουν μέχρι θανάτου την εξέλιξη των ανθρώπινων σχέσεων και εξ ολοκλήρου τις ζωές τους.

 

https://vivlio.gr/katerina/mithistorima/telefteo-treno-gia-to-parisi

  

Η λέσχη ανάγνωσης διάβασε και προτείνει ένα "feel good" βιβλίο

ΑΥΡΙΟ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΚΑΙΝΟΥΡΙΑ ΜΕΡΑ   

NELSON-SPIELMAN LORI

Η Μπρετ Μπολίνγκερ φαίνεται να έχει τα πάντα: μια καλή δουλειά, ένα τεράστιο σπίτι, έναν ακαταμάχητα όμορφο φίλο. Μια υπέροχη ζωή, απ' όλες τις απόψεις. Όλα αυτά μέχρι τη στιγμή που πεθαίνει η πολυαγαπημένη της μητέρα, αφήνοντας στη διαθήκη της έναν και μοναδικό όρο: Προκειμένου να πάρει την κληρονομιά της, η Μπρετ θα πρέπει να εκπληρώσει τη λίστα με τους στόχους που είχε γράψει όταν ήταν ένα αφελές δεκατετράχρονο κορίτσι.

Συντετριμμένη από τη θλίψη, η Μπρετ δεν μπορεί να καταλάβει το νόημα της απόφασης της μητέρας της -τα παιδικά της όνειρα δεν έχουν καμία σχέση με τις φιλοδοξίες της στην ηλικία των τριάντα τεσσάρων χρόνων. Κάποια φαντάζουν αδύνατα. Πώς είναι δυνατόν να χτίσει μια σχέση με τον πατέρα της, ο οποίος πέθανε πριν από επτά χρόνια; Κάποιοι άλλοι στόχοι (να γίνει μια φανταστική δασκάλα!) απαιτούν να ξανασχεδιάσει από την αρχή ολόκληρο το μέλλον της.
Καθώς η Μπρετ ξεκινάει, θέλοντας και μη, ένα παράξενο ταξίδι αναζήτησης των εφηβικών της ονείρων, ένα πράγμα γίνεται ξεκάθαρο:

Μερικές φορές τα πιο γλυκά δώρα της ζωής βρίσκονται στα πιο απρόσμενα μέρη. 

Η λέσχη ανάγνωσης διάβασε και προτείνει...

ΟΙ ΜΑΓΙΣΣΕΣ ΤΟΥ ΧΑΛ

SCHWEIKERT ULRIKE

Οι αστοί Φόγκελμαν και οι αριστοκράτες Ζενφτ κινούν τα νήματα της πόλης. Μετά το θάνατο του πλούσιου αλατουργού Φόγκελμαν, οι γιοι του, Ούλριχ και Πέτερ, βγαίνουν στο προσκήνιο, ενώ η έξυπνη και ευαίσθητη Άννε Καταρίνα μπαίνει στο περιθώριο, μόνο και μόνο επειδή είναι γυναίκα. Κι όμως, άλλα δείχνει το φως της μέρας και άλλες ίντριγκες εξυφαίνονται στο σκοτάδι. Οι δύο οικογένειες, φαινομενικά αντίπαλες, συνεχίζουν να πλέκουν συνωμοσίες, ενώ μια σειρά από ανεξήγητους φόνους έρχεται μετά τη γέννηση του γιου του Ούλριχ, πολυπόθητου διαδόχου των Φόγκελμαν. Στο μεσαίωνα των μυστικών και των προκαταλήψεων, η Άννε Καταρίνα όχι μόνο θα λύσει το μυστήριο που συνδέει τις οικογένειες, υποδεικνύοντας το δολοφόνο, αλλά και θα αποκαλύψει το μυστικό έρωτα που ευλόγησε η μάγισσα του Χαλ. 

ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΦΕΥΓΟΥΝ ΚΙ ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΜΕΝΟΥΝ

Η ΤΕΤΡΑΛΟΓΙΑ ΤΗΣ ΝΑΠΟΛΗΣ (ΤΡΙΤΟ ΒΙΒΛΙΟ)   

FERRANTE ELENA

Η Έλενα και η Λίλα, οι δυο υπέροχες φίλες, είναι πλέον γυναίκες. Η Λίλα, που παντρεύτηκε στα δεκάξι της κι έχει έναν γιο, άφησε τον άντρα της και την εύπορη ζωή της και δουλεύει εργάτρια κάτω από δύσκολες συνθήκες. Η Έλενα έχει φύγει από τη γειτονιά που μεγάλωσε, ολοκλήρωσε τις σπουδές της στο Πανεπιστήμιο της Πίζας κι έχει εκδώσει ένα πετυχημένο μυθιστόρημα, γεγονότα που την έχουν εντάξει στον κόσμο των γραμμάτων και των μεγαλοαστικών σαλονιών. Και οι δύο, η καθεμία με τον δικό της τρόπο, έχουν γκρεμίσει τους τοίχους που τις κρατούσαν εγκλωβισμένες σε μια ζωή βουτηγμένη στη μιζέρια, στην άγνοια και στην υποταγή. Μπορούν τώρα να ανοιχτούν στην απέραντη θάλασσα των ευκαιριών που έφερε στον κόσμο η δεκαετία του 1970, ενωμένες πάντα από αυτόν τον ισχυρό, τον άρρηκτο δεσμό μιας μοναδικής φιλίας...

«Η Έλενα Φερράντε έχει γράψει συγκλονιστικά, κρυστάλλινα, καθαρόαιμα μυθιστορήματα. Κατακεραυνώνει την επιτήδευση και το φαίνεσθαι της αστικής τάξης, ξεσκίζει τη σάρκα του κατεστημένου [...]. Η Τετραλογία της Νάπολης είναι μία καταπληκτική ιστορία, γεμάτη αληθινή συγκίνηση και ανατροπές». (The New Yorker)

«Όλοι μας πρέπει να διαβάσουμε ό,τι φέρει την υπογραφή της Έλενα Φερράντε». (The Boston Globe)

«Ο Γκέοργκ Λούκατς είχε πει κάποτε ότι οι "Αρραβωνιασμένοι" του Μαντσόνι είναι η αλληγορία ολόκληρης της ιταλικής Ιστορίας. Έτσι ακριβώς και η Έλενα Φερράντε μετουσιώνει την αγάπη, τον χωρισμό και την επανένωση δύο φτωχών κοριτσιών σε τραγωδία της πόλης τους, ενός όμορφου μα σπαραχτικού τόπου». (The New York Times)

«Η τετραλογία της Νάπολης είναι ένα κοινωνικό και πολιτικό παλίμψηστο μιας συγκεκριμένης κοινωνίας σε δεδομένο χωροχρόνο. Είναι ακόμα ένα γαϊτανάκι προσωπικών βιωμάτων. Μα πάνω από όλα είναι μια επί της ουσίας εμβάθυνση στη γυναίκα. Το τρίτο βιβλίο της σειράς προσθέτει μια περαιτέρω κατανόηση της γυναικείας φύσης και θέσης. Υπό αυτό το πρίσμα κάθε επίφαση λαϊκισμού, όπως και κάθε τεχνική ή άλλη ατέλεια, παύουν να έχουν σημασία.» (Δέσποινα Μπάτρη, bookpress.gr, 18/6/2017)

 

Δείτε κι αυτά:

https://www.youtube.com/watch?v=nzztrUugL48

https://www.culturenow.gr/aytoi-poy-feygoyn-ki-aytoi-poy-menoyn-elena-ferrante-kritiki-vivlioy/

Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΑΓΝΩΣΤΗΣ ΝΗΣΟΥ

SARAMAGO JOSE (NOBEL 1998)

Ένας άνθρωπος ζητάει ένα καράβι για να βρει την «άγνωστη νήσο». Ποιά όμως είναι αυτή η άγνωστη νήσος; Πώς ο καθένας από εμάς μπορεί να την αναγνωρίσει; Πώς αναγνωρίζουμε τον ίδιο τον εαυτό μας; Ένας δικτάτορας πέφτει από την καρέκλα του. Ένας οδηγός προσπαθεί να βρει βενζίνη σε περίοδο κρίσης του πετρελαίου και μεταδίδει τη νεύρωσή του στο αυτοκίνητό του. Ένας βασιλιάς προσπαθεί να αποκλείσει τον θάνατο από την επικράτειά του. Κάποια αντικείμενα επαναστατούν στην ανατριχιαστικά γραφειοκρατική κοινότητα των ανθρώπων. Ένας κένταυρος νοσταλγεί το μυθικό παρελθόν του. Κι ένα εφηβικό άχτι εκδικείται τους ενήλικες για τον καταπιεστικό έλεγχό τους.

Επτά ιστορίες όπου το πραγματικό εισβάλλει στο φανταστικό, και το αντίστροφο. Επτά ιστορίες για κείνο το κομμάτι της πραγματικότητας που διαφεύγει από κάθε λογική διεργασία. Επτά διηγήματα σ' ένα διάστημα 20 χρόνων, απαραίτητος σταθμός για την κατανόηση της τέχνης του μεγάλου νομπελίστα συγγραφέα.

Θαλασσινές διαδρομές

ΔΗΜΟΤΙΚΗ ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ ΑΙΓΙΟΥ

ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΝΗ ΕΚΣΤΡΑΤΕΙΑ

Θαλασσινές διαδρομές: Τετάρτη 13 Ιουλίου 2022, ώρα 10:00 – 12:00

Εθελόντρια: Παναγιωτοπούλου Ελένη – Φιλόλογος, υπεύθυνη «Λέσχης ανάγνωσης» 2ου Γυμνασίου Αιγίου

Στο φιλόξενο περιβάλλον της Δημοτικής Βιβλιοθήκης Αιγίου, την Τετάρτη το πρωί μαζευτήκαμε μικροί και μεγαλύτεροι φίλοι της βιβλιοθήκης για να χαρούμε «θαλασσινές διαδρομές».

Αρχικά συστηθήκαμε και κάναμε παιχνίδια γνωριμίας κατασκευάζοντας χάρτινα καραβάκια (οριγκάμι) στα οποία γράψαμε το όνομά μας και τα ρίξαμε να ταξιδέψουν στη θάλασσα που ζωγραφίσαμε.

Με καταιγισμό ιδεών καταγράψαμε πώς, πού, πότε και γιατί κάνουμε θαλάσσιες διαδρομές. Δείξαμε στο χάρτη τα θαλασσινά ταξίδια που έχουμε κάνει.

Αφού μιλήσαμε για τη σχέση μας με τα βιβλία, σειρά είχε το κυνήγι του χαμένου θησαυρού. Λύνοντας γρίφους βρήκαμε βιβλία κρυμμένα σε διάφορες γωνιές της βιβλιοθήκης. Φυλλομετρήσαμε τα βιβλία και τα παρουσιάσαμε στους φίλους μας.

Μιλήσαμε για τον μεγάλο ταξιδευτή Οδυσσέα και τις θαλασσινές περιπέτειές του μέχρι να γυρίσει στην Ιθάκη. Διαβάσαμε πώς γλύτωσε από την τρικυμία που του έστειλε ο θυμωμένος Ποσειδώνας.

Αναφέραμε μεγάλους εξερευνητές και θαλασσοπόρους και ψάξαμε σε κρυπτόλεξο τα ναυτικά όργανα που τους βοήθησαν να ανακαλύψουν νέους κόσμους.

Διηγηθήκαμε μύθους, θρύλους και ιστορίες με δελφίνια, φάλαινες, γοργόνες και θαλάσσια τέρατα.

Διαβάσαμε ποιήματα και ακούσαμε θαλασσινά τραγούδια.

Με αφορμή μια εικόνα φτιάξαμε τη δική μας θαλασσινή ιστορία με διαδοχική αφήγηση.

Βάλαμε τη φαντασία μας να δουλέψει και γίναμε γλάροι, δελφίνια, γοργόνες, βάρκες και υπερωκεάνια (Αν ήμουν γλάρος…)

Στο τέλος της διαδρομής μας, εκφράσαμε με χαρά και ενθουσιασμό τις σκέψεις και τα συναισθήματα που μας προξένησε το δίωρο θαλασσινό μας ταξίδι.

Καλό καλοκαίρι

Η εμψυχώτρια της δράσης

Ελένη Παναγιωτοπούλου 

Φόρος τιμής

 Η λέσχη ανάγνωσης διάβασε και προτείνει

Η ΠΟΛΗ ΤΗΣ ΚΑΤΑΧΝΙΑΣ

RUIZ-ZAFON CARLOS

Ένας αρχιτέκτονας διαφεύγει από την πολιορκούμενη από τους Οθωμανούς Κωνσταντινούπολη με τα σχέδια για τη δημιουργία μιας μυθικής βιβλιοθήκης, που δε θα την αγγίζει η φθορά του χρόνου. Ένα αγόρι αποφασίζει να γίνει συγγραφέας, όταν ανακαλύπτει πως οι ιστορίες του τραβούν το ενδιαφέρον του όμορφου πλουσιοκόριτσου που του έχει κλέψει την καρδιά. Ένας παράξενος άντρας δελεάζει τον Θερβάντες να γράψει ένα μοναδικό βιβλίο, κι εκείνος νιώθει πως με κάθε του σελίδα θα παρατείνει τη ζωή της αγαπημένης του. Και ο λαμπρός Καταλανός αρχιτέκτονας Αντόνι Γκαουντί δέχεται απρόθυμα να επισκεφθεί τη Νέα Υόρκη, ένα ταξίδι που θα καθορίσει τη μοίρα ενός ανολοκλήρωτου αριστουργήματος.

Αυτές είναι μερικές από τις έντεκα σαγηνευτικές ιστορίες που περιλαμβάνονται στην ΠΟΛΗ ΤΗΣ ΚΑΤΑΧΝΙΑΣ. Εμπνευσμένες από το λογοτεχνικό σύμπαν της κοσμαγάπητης τετραλογίας "Το Κοιμητήριο των Λησμονημένων Βιβλίων", οι ιστορίες αυτές συμπυκνώνουν τη μαγεία της γραφής του σπουδαίου δημιουργού.

Ο ΑΠΟΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΣ ΤΟΥ ΑΓΑΠΗΜΕΝΟΥ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑ ΣΤΟΥΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΕΣ ΤΟΥ

«Λίγους μήνες μετά τον θάνατό του, εκδόθηκε η συλλογή διηγημάτων του Θαφόν υπό τον τίτλο Η πόλη της καταχνιάς. Ήταν μια προγραμματική έκδοση από τον συγγραφέα ως αντίδωρο προς τους αναγνώστες του που του πρόσφεραν αφειδώς την αναγνωστική αγάπη τους. (?) Αυτό το ύστατο χαίρε του Θαφόν είναι μια ακόμη υπόμνηση για το πόσο ιδιαίτερος συγγραφέας υπήρξε. Μπορεί, ενδεχομένως, σε κάποιους να φαίνονται αρκετά περιπλεγμένες οι εξτραβαγκάντζες του, εντούτοις ουδείς μπορεί να του αρνηθεί ότι δημιούργησε εξαρχής έναν δικό του κόσμο, τον οποίο διάνθισε με ό,τι καλύτερο διέθετε το δαιμόνιο ταλέντο του». (Διονύσης Μαρίνος, bookpress.gr, 19/11/2021

 

Διαβάστε ένα απόσπασμα

https://apps.psichogios.gr/pdf/preview/el/25180

 

Διαβάστε κριτικές του έργου

https://www.literature.gr/i-poli-tis-katachnias-karlos-royith-thafon-ekdoseis-psychogios/

https://www.ogdoo.gr/politismos/vivlio/diavasame-i-poli-tis-kataxnias-tou-karlos-rouith-thafon-psyxogios

Η λέσχη ανάγνωσης διάβασε και προτείνει

 

Η ΓΥΝΑΙΚΑ ΤΗΣ ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗΣ  

SAMPSON FREYA

Η Τζουν Τζόουνς δεν έχει φύγει ποτέ από το Τσάλκοτ, το μικρό αγγλικό χωριό όπου μεγάλωσε. Σε όλη την παιδική ηλικία της ήταν χωμένη μέσα σε ένα βιβλίο και κολλημένη στο πλευρό της μητέρας της, που ήταν η αγαπημένη βιβλιοθηκάριος της τοπικής βιβλιοθήκης. Τώρα, χρόνια μετά τον θάνατο της μητέρας της, η Τζουν έχει κλειστεί στον εαυτό της και στις αναμνήσεις της, δουλεύοντας στην ίδια βιβλιοθήκη. Ντροπαλή και μοναχική, η τριαντάχρονη κοπέλα προτιμά να περνά τον χρόνο της παρέα με τα αγαπημένα της βιβλία παρά να βγει έξω στον κόσμο.

Όταν το δημοτικό συμβούλιο ανακοινώνει τα σχέδιά του να κλείσει τη βιβλιοθήκη, ο κόσμος της Τζουν καταρρέει. Μια παρέα εκκεντρικών θαμώνων δημιουργεί την ομάδα Φίλοι της Βιβλιοθήκης του Τσάλκοτ, προκειμένου να διαμαρτυρηθεί. Ο παλιός συμμαθητής της Άλεξ Τσεν επιστρέφει στο χωριό και δηλώνει πρόθυμος να βοηθήσει.
Θα καταφέρει η Τζουν να βγει από τη ζώνη ασφαλείας της και να σώσει το μόνο μέρος στο οποίο έχει τις πιο γλυκές αναμνήσεις;
Τα βιβλία σημαίνουν τόσο πολλά για κείνη, είναι όμως πρόθυμη να κάνει αλλαγές στη ζωή της και να αντιμετωπίσει νέες προκλήσεις;
Πολεμώντας για την πολυαγαπημένη της βιβλιοθήκη, ίσως καταφέρει να σώσει και τον εαυτό της.
Ένα μυθιστόρημα για τη χαρά της ανάγνωσης και την αγάπη για τα βιβλία! 

 

Διαβάστε κριτικές:

https://www.literature.gr/i-gynaika-tis-vivliothikis-fregia-sampson-ekdoseis-minoas/

https://www.fractalart.gr/i-gynaika-tis-vivliothikis/

 

Δείτε κι αυτό:

https://www.youtube.com/watch?v=gxMons6UYik

 

“Βλέπετε, οι βιβλιοθήκες δεν είναι μόνο βιβλία. Είναι μέρη που ένα οκτάχρονο αγόρι μπορεί να ανοίξει τα μάτια του στα θαύματα του κόσμου, και όπου μια μοναχική ογδοντάχρονη γυναίκα μπορεί να έρθει για λίγη ζωτική ανθρώπινη επαφή. Όπου μια έφηβη μπορεί να βρει έναν πολύτιμο ήσυχο χώρο να κάνει τις σχολικές εργασίες της και μια πρόσφυγας που μόλις ήρθε στη χώρα μπορεί να βρει μαι καινούρια κοινότητα. Οι βιβλιοθήκες είναι μέρη που ο καθένας, πλούσιος ή φτωχός, από όποιο σημείο του κόσμου κι αν έρχεται, μπορεί να αισθανθεί ασφαλής, όπου έχει πρόσβαση σε πληροφορίες που θα τον βοηθήσουν”.

Στις καλοκαιρινές διακοπές διαβάζουμε πολλά βιβλία για όλες τις ηλικίες!

 Η λέσχη ανάγνωσης προτείνει

ΠΑΡΑΜΥΘΙΑ ΓΙΑ ΝΑ ΣΠΑΤΕ ΚΕΦΙ   

RODARI GIANNI

Ποιος είπε πως κάθε ιστορία πρέπει να έχει ένα μόνο τέλος; Στον Τζάνι Ροντάρι δεν άρεσαν ποτέ οι κανόνες που επιβάλλονται χωρίς να αιτιολογούνται. Και ο κανόνας πως κάθε ιστορία πρέπει να έχει ένα μόνο τέλος του φαινόταν πως έπρεπε να αμφισβητηθεί, για να αποδειχτεί αν είναι σωστός ή όχι.

Να λοιπόν το αποτέλεσμα: "Παραμύθια για να σπάτε κέφι", ένα βιβλίο με είκοσι πρωτότυπες ιστορίες. Ο συγγραφέας προτείνει τρεις διαφορετικούς επιλόγους για κάθε ιστορία και προτρέπει τα παιδιά να επιλέξουν αυτόν που προτιμούν και να αιτιολογήσουν το "γιατί", ή ακόμη και να γράψουν ένα δικό τους τέλος!
Τα "Παραμύθια για να σπάτε κέφι" διασκεδάζουν, εδώ και πάνω από σαράντα χρόνια, μικρούς και μεγάλους, και, ταυτόχρονα, τους κάνουν να προβληματιστούν, να συζητήσουν, να δημιουργήσουν, να παίξουν.
Η Άννα Λάουρα Καντόνε με την ευρηματική εικονογράφησή της ενισχύει την εκπαιδευτική αξία κάθε ιστορίας.

Ένας τυμπανιστής με μαγικές ικανότητες, ένας «άλλος» Πινόκιο, μαγικά σπίτια, τεράστια καρότα, φανταστικά πλάσματα που κατοικούν στη χώρα της φαντασίας: εκεί όπου όλο μπορούν να συμβούν, να εξηγηθούν και τελικά να διορθωθούν. Ο συγγραφέας των αξεπέραστων Παραμυθιών από το τηλέφωνο, βιβλίο το οποίο γράφτηκε το 1960, έκανε το 1971 με τα Παραμύθια για να σπάτε κέφι ένα είδος άσκησης. Συνδιαλέχθηκε με τους μικρούς αναγνώστες του και τους πρόσφερε την ευκαιρία να διασκεδάσουν με το τέλος που τους ταιριάζει, να ικανοποιηθούν που μπορούν να απορρίψουν το τέλος που δεν τους αρέσει, να προβληματιστούν για το τέλος που θα επέλεγαν οι ίδιοι. [...] Σε ποιες ηλικίες απευθύνεται: Το βιβλίο απευθύνεται σε μικρά παιδιά, 7 ετών και πάνω, τα οποία ωστόσο πρέπει να είναι επαρκείς αναγνώστες. Επαρκείς υπό την έννοια ότι πρέπει να είναι σε θέση να διαβάσουν, να κρίνουν, να επιλέξουν, να συμφωνήσουν ή να διαφωνήσουν και τελικά εμπλεκόμενα στην διαδικασία που προτείνει ο συγγραφέας να διασκεδάσουν. Για ποιο λόγο θα το αγαπήσουν τα παιδιά: Τα παιδιά θα αγαπήσουν το βιβλίο επειδή τους απευθύνεται με τρόπο ισότιμο και επειδή τα προσκαλεί να εμπλακούν στη διαδικασία αφήγησης των ιστοριών. Οι ιστορίες είναι σύντομες, απλές και αστείες και χωράνε συζήτηση, κάτι που πάντα αρέσει στα παιδιά. Για ποιο λόγο να το προτιμήσουν οι γονείς: Αν υπάρχει ένας λόγος, πέραν του προφανούς ότι δηλαδή πρόκειται για το βιβλίο ενός μεγάλου συγγραφέα, είναι επειδή ο πρωτοπόρος και πολύ μοντέρνος Τζάνι Ροντάρι προτείνοντας τρεις διαφορετικούς επιλόγους σε κάθε ιστορία του και στη συνέχεια σχολιάζοντάς τους δίνει ένα σπουδαίο μάθημα: στις ιστορίες, όπως και στη ζωή, το παν είναι να υπάρχουν επιλογές και όταν δεν υπάρχουν, καλό είναι να διαθέτουμε τα εργαλεία για να τις δημιουργήσουμε. (Ελένη Κορόβηλα, Bookpress.gr 13/10/2013)

Δείτε κι αυτό:

https://www.youtube.com/watch?v=WewqUEhO13k

ΓΡΑΜΜΑ ΣΤΟ ΘΕΟ   

ΔΗΜΟΠΟΥΛΟΣ ΝΤΙΝΟΣ

Τέσσερις ιστορίες τρυφερότητας. Τέσσερις ιστορίες ανθρωπιάς, ιδωμένες με τα έκπληκτα μάτια ενός παιδιού. Οι γονείς να λείπουν χρόνια εργάτες στο Βέλγιο, το σχολείο του χωριού να 'χει έναν μονάχα μαθητή, στη Σερβία οι βόμβες και οι ρουκέτες να πέφτουν και να σκοτώνουν γυναικόπαιδα κι άμαχους, κι εδώ ο σεισμός να σωριάζει τις κακοφτιαγμένες πολυκατοικίες και να εγκλωβίζει στα χαλάσματα αθώα παιδιά. Ένα βιβλίο όπου, μέσα από τα συγκλονιστικά δραματικά του επεισόδια, αναδύεται παρηγορητική η ευχή κι η ελπίδα πως τα παιδιά που παίρνουν στα χέρια τους τον καινούργιο αιώνα θα φτιάξουν έναν κόσμο καλύτερο απ' αυτόν που τους παραδώσαμε εμείς οι μεγάλοι. Έναν κόσμο χωρίς 3 κατηγορίες πολιτών, την πρώτη, την δεύτερη και την τριτοκοσμική, αλλά με πολίτες που όλοι τους να μπορούν να χαίρονται τα αγαθά της ζωής: την τροφή, την υγεία, τη μόρφωση και την ευτυχία, την υλική και πνευματική.

ΖΗΤΗΜΑ ΧΡΟΝΟΥ

ΜΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑ ΑΠΟ ΤΟ ΚΟΣΟΒΟ   

ROSS STEWART

Βρισκόμαστε στις αρχές του 1999. Η Ντρίτα, μια έφηβη Αλβανή και ο Ζόραν, ένας νεαρός Σέρβος, γίνονται φίλοι. Είναι κι αυτοί δύο νέα παιδιά, όπως όλα τα παιδιά του κόσμου. Όμως, βρισκόμαστε στο Κόσοβο την εποχή που θεριεύει η ένταση ανάμεσα στους Σέρβους και τους Αλβανούς. Η Ντρίτα και ο Ζόραν ανακαλύπτουν ότι οι οικογένειές τους βρίσκονται πια σε αντίπαλα στρατόπεδα κι έτσι οι δύο αγαπημένοι νέοι είναι αναγκασμένοι να συναντιούνται κρυφά. Τα γεγονότα που ακολουθούν αρκούν να διαλύσουν και την πιο ισχυρή φιλία του κόσμου. Η Ντρίτα και ο Ζόραν βρίσκονται αντιμέτωποι με την πιο αδυσώπητη μάχη που έδωσαν ποτέ στη ζωή τους. Άραγε θα επιζήσει η φιλία τους;

Τα "Παιδιά του πολέμου" είναι μια μοναδική συλλογή από ιστορίες για παιδιά και νέους ανθρώπους που αιχμαλωτίστηκαν στα καταστροφικά γρανάζια της ιστορίας. Μέσα από τα μάτια τους ζούμε λεπτό προς λεπτό τη δυστυχία και τους κινδύνους που διατρέχουν όσοι είχαν την ατυχία να ζουν μέσα στον πόλεμο, στη φτώχεια ή στο έλεος άδικων καθεστώτων.

Οι μαθητές παρουσιάζουν τις εργασίες για τα βιβλία που διάβασαν στο πλαίσιο της φετινής λέσχης "Με τα βιβλία ταξιδεύουμε..."

 

Περίληψη

Ο Ζαν Κοκτώ μαζί με τον Μαρσέλ Χιλ επιχειρούν ξανά το "Γύρο του κόσμου σε 80 ημέρες" ακολουθώντας τα ίχνη του Φιλέα Φογκ και του Πασπαρτού, των διασήμων ηρώων του Βερν.

 Περνούν από Ρώμη, Αθήνα, Κάιρο, Πεκίνο, Χονγκ- Κονγκ, Νέα Υόρκη, κ.α. Οι Πόλεις, τα τοπία και οι άνθρωποι εναλλάσσονται, ενώ μια παράξενη ομορφιά συνδυάζει τις πλούσιες πόλεις με τις κακόφημες γειτονιές, το όνειρο με την πραγματικότητα, τα πανέμορφα φυσικά τοπία με τις πυκνές τσιμεντουπόλεις.

Όταν το βιβλίο μου πρωτοδόθηκε είχα την εντύπωση ότι θα ήταν βαρετό, επειδή ο συγγραφέας θα έπρεπε να περιγράψει αναλυτικά κάθε τόπο στον οποίο πάει. Και θα παραδεχτώ ότι οι υποψίες μου στις πρώτες σελίδες του βιβλίου βγήκαν σωστές, αν και δεν είχε τόσο αναλυτική περιγραφή όσο περίμενα. Παρόλα αυτά κουραζόμουν πολύ γρήγορα όταν το διάβαζα και δεν είχα όρεξη ούτε καν να το ακουμπήσω.

 Πέρασε έτσι λίγος καιρός που δεν το είχα ανοίξει και μια μέρα αποφάσισα να του δώσω άλλη μια ευκαιρία. Στην αρχή ένιωσα μια βαρεμάρα, αλλά όσο περισσότερο διάβαζα τόσο περισσότερο εθιζόμουν. Σιγά- σιγά άρχισα να λατρεύω τον τρόπο περιγραφής και αφήγησής του και να καταλαβαίνω τα πιο βαθιά νοήματά του βιβλίου. Μου άρεσε πολύ που σχολίαζε και ανέφερε όχι μόνο τα τοπία, αλλά και τον τρόπο ζωής και τα έθιμα των κατοίκων εκείνης της περιοχής.

Πιστεύω πως αυτό το βιβλίο ξεπέρασε τις προσδοκίες μου και με έκανε να εντρυφήσω καλύτερα στην κουλτούρα των ξένων χωρών. Τέλος θα ήθελα να σας δώσω μια συμβουλή και αυτή είναι να μην είστε ποτέ αρνητικά προκατειλημμένοι προς κάτι αν δεν το δοκιμάσετε πρώτα.

Κάτι ακόμη που λάτρεψα σε αυτό το βιβλίο ήταν οι καταπληκτικές σύντομες περιγραφές οι οποίες σε έκαναν να αισθάνεσαι και να φαντάζεσαι αυτό που αφηγείται ο συγγραφέας.

«Το Big City! Να το, τόσο μεγάλο, τόσο λαμπερό, τόσο απρόσμενο που νομίζουμε ότι ονειρευόμαστε στον ύπνο μας. Το αυτοκίνητο σταματά. Όλη η πόλη αντηχεί από τους ανεμιστήρες και από το ποδοβολητό των ξύλινων παπουτσιών. Οι γυναίκες-πλάκα με τα χοντρά και κατσούφικα πρόσωπα, πασαλειμμένες με λευκή κιμωλία, φορούν πιτζάμα με ψηλό και σκληρό κολάρο».

 Με αυτή τη σύντομη, απλή περιγραφή μπορείς να καταλάβεις τόσα πολλά για το big city. Καταλαβαίνει το πόσο εκθαμβωτική είναι η πόλη, αλλά και το ποιοι είναι οι κύριοι ήχοι της. Επίσης μπορείς εύκολα να φανταστείς το ρουχισμό και το make up των γυναικών.

Μια φράση που θεωρώ πολύ σημαντική είναι οι εξής

«Αυτό που οι ταξιδευτές δεν μας μιλάνε ποτέ είναι ο τρόπος που εμφανίζεται η ομορφιά και ο ακριβής χώρος που καταλαμβάνει».

Κατά την άποψή μου οι ταξιδευτές δεν μιλάνε ποτέ για αυτό το θέμα, γιατί ο κάθε άνθρωπος αντιλαμβάνεται διαφορετικά την ομορφιά. Για κάποιον για παράδειγμα μπορεί ένα έργο του Πικάσο να είναι ένα αριστούργημα, όμως για κάποιον άλλον το ίδιο έργο μπορεί να είναι μια απλή, ανούσια ή ακόμα και άσχημη ζωγραφιά.

Ράμφου Αλίκη

 

Ημερολόγιο από ένα ταξίδι με μοτοσυκλέτα- Τελική εργασία

 

Μια επιστολή στον Τσε Γκεβάρα

 

Αίγιο 24/5/2022

Αγαπητέ κύριε Τσε Γκεβάρα,

 

Σας γράφω αυτήν την επιστολή με αφορμή το γεγονός πως, πρόσφατα, ολοκλήρωσα την ανάγνωση του ημερολογίου σας από το ταξίδι με μοτοσυκλέτα που κάνατε στη Νότια Αμερική, μέσω του οποίου έμαθα περισσότερα για τις ιδέες καθώς και για εσάς τον ίδιο.

Θα ήθελα να σας εκφράσω τον θαυμασμό μου τόσο για όσα κάνατε στη ζωή σας, αναφέρομαι στη συμβολή σας σε κομμουνιστικές επαναστάσεις, τόσο και για το ταξίδι αυτό. Πραγματικά, είστε από τα λιγοστά άτομα πάνω στο πλανήτη που υποστηρίζουν μία ιδεολογία, διότι έχουν ζήσει και έχουν δει τις δυσκολίες και τις δυσμενείς συνθήκες εργασίας καθώς και το βιωτικό επίπεδο των κατώτερων κοινωνικών στρωμάτων. Είστε ένα υπόδειγμα αγωνιστή και κομμουνιστή! Μακάρι στη ζωή μου να καταφέρω να γίνω όμοιός σας! Βοηθήσατε εθελοντικά στη νοσηλεία και την περίθαλψη των λεπρών στα λεπροκομεία της Νότιας Αμερικής και ανταμειφθήκατε από την αγάπη των ανθρώπων εκεί! Γυρίσατε ολόκληρη τη Νότια Αμερική με μία μοτοσυκλέτα και έναν φίλο, τον Αλμπέρτο. Χρειάστηκε να εργαστείτε, πολλές φορές, ώστε να βγάλετε έστω λίγα χρήματα, με σκοπό να συνεχίσετε το ταξίδι σας και να καλύψετε τις ανάγκες σας όσον αφορά τις προμήθειες. Δεν ήταν λίγες οι φορές που χρειάστηκε να επιβηβαστείτε σε καμιόνια για τη μετακίνησή σας, που θα μπορούσε κάλλιστα ένας φοιτητής της ιατρικής να το θεωρεί ταπεινωτικό. Διασχίσατε με κανό τον Αμαζόνιο.

Ένα από τα στοιχεία του ημερολογίου σας και του χαρακτήρα σας που με έκαναν να παθιαστώ με αυτό το ανάγνωσμα είναι η περιγραφικότητά σας καθώς και η έκφραση των πολιτικών σας ιδεών, είτε άμεσα, είτε έμμεσα. Δεν θα ξεχάσω ποτέ αυτή την πρόποση που είχατε κάνει για μία ενωμένη Αμερική. Εδώ, θα συμπληρώσω λίγο τα λόγια σας. Για έναν κόσμο ενωμένο και για ένα παγκόσμιο έθνος, το ανθρώπινο. Για έναν κόσμο ισότιμο και δίκαιο. Για μία κοινωνία όπου ο πλούτος θα είναι για όλους. Για αυτά τα ιδανικά πρέπει να αγωνιζόμαστε. Και, πράγματι, για αυτά τα ιδανικά αγωνιστήκατε και για αυτά τα ιδανικά θελήσατε, μέσα από αυτό το ταξίδι σας, να μάθετε περισσότερα για τη ζωή των εργατών στη Νότιο Αμερική.

Κάτι τελευταίο που θα ήθελα να αναφέρω για εσάς και που φαίνεται στο ημερολόγιό σας είναι η τάση για αυτοθυσία για τη σωτηρία και την καλύτερη ζωή των συνανθρώπων σας! Βοηθήσατε στο λεπροκομείο με κίνδυνο να μολυνθείτε. Κι όμως, με αυταπάρνηση βοηθήσατε τους εκεί ασθενείς! Πολεμήσατε υπέρ επαναστατημένων λαών όπως της Κούβας, χωρίς καν να είστε μέρος τους! Πραγματικά, σαν νέος, σαν άνθρωπος αλλά και σαν γιος άνεργου πατέρα σας ευγνωμονώ!

Κάπου εδώ αυτή η επιστολή φτάνει στο τέλος της. Για μια ακόμη φορά σας ευγνωμονώ και να γνωρίζετε πως σας θαυμάζω και σαν επαναστάτη και σαν άνθρωπο!

Με σεβασμό

Μουντζούρης  Λάμπρος

μαθητής του 2^ου Γυμνασίου Αιγίου

 

“Ο Αλχημιστής” Paulo Coelho

Η πρώτη εντύπωση

   Πριν διαβάσω τον Αλχημιστή, δεν είχα κάποιες προκαταλήψεις. Η αλήθεια είναι, πως δεν ήξερα κι εντελώς τι σήμαινε ο τίτλος. Αλλά δεν το έψαξα, γιατί ήθελα να το ανακαλύψω από μόνη μου διαβάζοντάς το. Εννοείται πως θα το ξαναδιάβαζα, καθώς είναι φιλοσοφικό κι έτσι μου έμαθε πολλά τόσο για τη ζωή όσο και για το μέλλον της. Ο Αλχημιστής, περίμενα να με δυσκολέψει περισσότερο ως προς το νόημά του. Αυτό όμως δε σημαίνει πως δε με δυσκόλεψε και καθόλου! Να φανταστείτε, κάποιες σελίδες χρειάστηκε να τις διαβάσω και πάνω από μία φορά, για να τις καταλάβω.

 

Η πλοκή

   Τα βασικά γεγονότα του βιβλίου, παρουσιάζουν ένα αγόρι τον Σαντιάγκο, ο οποίος θέλει να ζήσει τον Προσωπικό μύθο του. Σε αυτή την προσπάθεια, έρχεται σε αντιμέτωπος με το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον, με αποφάσεις, γνωριμίες, αγάπη, απελπισία, στόχους και όνειρα! Συναντά σοφούς, αλλά και κλέφτες. Ερωτεύεται και πονά. Ο Αλχημιστής που γνώρισε στη συνέχεια, τον έπεισε να ψάξει και να βρει τον Προσωπικό του μύθο. Αυτά τα γεγονότα, γίνονταν με χρονολογική σειρά και όχι με αναδρομές. Κατά τη γνώμη μου στην ιστορία υπάρχουν τρεις κορυφώσεις:η πρώτη είναι, όταν ένα αγόρι έκλεψε τον Σαντιάγκο κι αυτός δεν είχε χρήματα ούτε ήξερε τη γλώσσα της Αραβίας. Η δεύτερη, όταν συνάντησε τη Φατιμά, την ερωτεύτηκε και δεν ήθελε να συνεχίσει. Τέλος, όταν τον ξαναέκλεψαν στις Πυραμίδες της ερήμου και τον άφησαν χωρίς τίποτα, όπως και την προηγούμενη φορά. Η πλοκή στο συγκεκριμένο έργο, δεν εξαρτάται από την τύχη, αλλά από το άκουσμα της καρδιάς και της ακολουθίας των σημαδιών. Ακόμη, οι συγκρούσεις δεν είναι τόσο μεταξύ των ηρώων, αλλά των ηρώων με την καρδιά και το μυαλό τους. Στην προσπάθειά τους να ακούσουν την καρδιά τους, δυστυχώς ακούν και το μυαλό τους. Οι συγκρούσεις όμως, στο τέλος λύνονται με τη βοήθεια των σημαδιών. Να πω την αλήθεια, αυτό το τέλος δεν το περίμενα, δηλαδή ο Σαντιάγκο να σκάψει και να μη βρει τον θησαυρό του, να τον κλέψουν, να ψάξει και να βρει τον θησαυρό του κλέφτη του και να επιστρέψει στον έρωτά του τη Φατιμά. Όμως, παρόλ’αυτά το τέλος μου άρεσε, γιατί παρ’ όλες τις δυσκολίες, στο τέλος έζησε ευτυχισμένος κι όπως ήθελε τη ζωή του, κοντά με αυτούς που ήθελε. Ένα εναλλακτικό τέλος, θα μπορούσε να είναι:ο Σαντιάγκο να έβρισκε τελικά τον θησαυρό του και να μην επέστρεφε στη Φατιμά, αλλά στον πρώτο του έρωτα στο χωριό, καθώς η Φατιμά είναι μία φτωχή γυναίκα της ερήμου. Αυτή όμως, να είχε παντρευτεί έναν έμπορο ποπ-κορν, όπως φοβόταν από την αρχή ο Σαντιάγκο. Αυτός όμως να επέστρεφε πίσω στη Φατιμά, η οποία θα τον περίμενε, καθώς ήταν γυναίκα της ερήμου, που έχει μάθει να περιμένει και να ζούσαν μαζί ευτυχισμένοι, φτιάχνοντας μία μεγάλη οικογένεια.

 

Οι χαρακτήρες

   Οι χαρακτήρες του έργου, είναι εντελώς διαφορετικοί μεταξύ τους. Ο Σαντιάγκο, είναι ένας κανονικός άνθρωπος, όπως και η Φατιμά. Παρόλα αυτά, με όλα αυτά που έμαθε και έζησε, άρχισε να πιστεύει σε πράγματα, που πριν δεν ήξερε καν πως υπήρχαν. Για παράδειγμα, για τα σημάδια, τους Προσωπικούς Μύθους κ.λπ. Ο βασιλιάς Μελχισεδέκ, είναι ένας “παντογνώστης”, ο οποίος θέλει να βοηθήσει μόνο όσους θέλουν να ζήσουν και να κάνουν πραγματικότητα τα όνειρά τους. Τέλος, ο Αλχημιστής είναι ένας πνευματικός και σοφός άνθρωπος, αλλά ταυτόχρονα και παράξενος. Μπορεί να μεταμφιεστεί σε οτιδήποτε και να μετατρέψει ένα μολύβι σε χρυσάφι. Απ’ όλους αυτούς όμως, ο πρωταγωνιστής είναι ο Σαντιάγκο, καθώς γύρω από αυτόν διαδραματίζεται όλη η ιστορία. Η περιγραφή των χαρακτήρων, γίνεται μόνο με την πραγματική περιγραφή τους και ελάχιστες φορές με τις σκέψεις των υπολοίπων. Κατά τη γνώμη μου, αυτό συμβαίνει, για να κρίνουμε τους χαρακτήρες, όπως είναι και όχι μέσω άλλων, που τους βλέπουν με τον δικό τους τρόπο, ανάλογα με τον ρόλο τους στην ιστορία. Από την άλλη, υπάρχουν και δευτερεύοντες χαρακτήρες, οι οποίοι συντελούν στην εξέλιξη και κάνουν πιο εύκολη και ταυτόχρονα και πιο δύσκολη τη ζωή των κεντρικών προσώπων στο έργο. Τέλος, τα πρόσωπα της ιστορίας, δεν αλλάζουν ως προς τον χαρακτήρα και τα πιστεύω τους. Όλοι, εκτός από τον Σαντιάγκο, ο οποίος άλλαξε αυτά που πίστευε και άρχισε να πιστεύει στα σημάδια και να ακούει την καρδιά του, περισσότερο από το μυαλό του.

 

Το σκηνικό

   Η ιστορία δε διαδραματίζεται σε κάποιο συγκεκριμένο σημείο. Δηλαδή, άλλα γεγονότα συμβαίνουν στην Ισπανία, άλλα στην Αφρική, στην Αραβία και στην έρημο. Ο συγγραφέας, τονίζει κάποιες λεπτομέρειες του σκηνικού, για να δώσει έμφαση και να μας βοηθήσει να καταλάβουμε περισσότερο και καλύτερα τις διάφορες καταστάσεις. Για παράδειγμα, μας δείχνει στις λαϊκές πόλεις της Αφρικής, το πως ζουν εκεί οι άνθρωποι και εργάζονται. Ακόμη, η απασχόληση και η κοινωνική τάξη των χαρακτήρων, δεν έχει καμία σημασία για την εξέλιξη. Η μόνη επίδραση, είναι το οικονομικό, για τα ταξίδια τους και την επιβίωσή τους.

 

Ο τρόπος αφήγησης

   Η αφήγηση του βιβλίου, γίνεται στο τρίτο πρόσωπο, περιγράφοντας όλους τους χαρακτήρες, χωρίς να υποβαθμίζει κανέναν από αυτούς. Επίσης, αυτόν τον τρόπο αφήγησης, τον διατηρεί μέχρι το τέλος.

 

Εικόνες

   Οι επικρατέστερες και ωραιότερες/ομορφότερες κατά τη γνώμη μου εικόνες που παρουσιάζονται, είναι η όαση της ερήμου και το μαγαζί με τα κρύσταλλα. Η περιγραφή τους γίνεται κυριολεκτικά, χωρίς να προσπερνιέται ή να μην αναφέρεται κάποιο σημείο. Αυτές οι εικόνες επαναλαμβάνονται, επειδή ο συγγραφέας/αφηγητής θέλει να μας δώσει να καταλάβουμε καλύτερα, πως συμβαίνουν αυτά τα γεγονότα και τι ρόλο έχει ο χώρος και πως επιδρά σε αυτά.

 

Το στυλ γραφής του συγγραφέα

   Η επιλογή της γλώσσας του συγγραφέα είναι δημοτική, χωρίς να χρησιμοποιεί κάποια διάλεκτο και να την αλλάζει στη συνέχεια. Μόνο όταν αλλάζει χώρα, μας λέει κάποιες χαρακτηριστικές λέξεις/φράσεις, όπως “Μακτούμπ” στην Αραβία, που σημαίνει “Αν είναι γραφτό”.

 

Το θέμα του λογοτεχνικού έργου

   Ο τίτλος του βιβλίου, εμπεριέχει στοιχεία από το θέμα του, καθώς ο Αλχημιστής βοήθησε τον Σαντιάγκο να ακολουθήσει τον Προσωπικό του Μύθο. Σε διάφορα σημεία, ο αφηγητής υποδεικνύει το θέμα του βιβλίου, που είναι η ακολουθία των ονείρων/Προσωπικών Μύθων και της καρδιάς. Έτσι, το θέμα αποκαλύπτεται σε πολλά σημεία και μέσα από τους ήρωες. Οι αξίες που υποστηρίζει το συγκεκριμένο έργο είναι: να παλεύουμε σκληρά και να κάνουμε τα πάντα, για να κάνουμε τα όνειρά μας πραγματικότητα. Να κάνουμε πολλές θυσίες, προκειμένου να ζήσουμε τον Προσωπικό μας Μύθο.

 

 

Η προσωπική μου άποψη

   Από το βιβλίο έμαθα, πως όλοι έχουν όνειρα, αλλά κερδισμένοι είναι μόνο όσοι θέλουν και προσπαθούν να τα κάνουν πραγματικότητα και προσωπικά με αυτό συμφωνώ απόλυτα, καθώς αν θέλουμε κάτι πολύ, πρέπει να κινητοποιηθούμε, να κάνουμε κάτι. Να παλέψουμε! Μία από τις κριτικές που διάβασα και συμφωνώ είναι, ότι αν και το βιβλίο είναι μικρό, είναι και πολύ περιεκτικό με βαθιά νοήματα. Αν λοιπόν θα έπρεπε να γράψω κι εγώ τη δική μου κριτική, αυτή θα ήταν: “Ο Αλχημιστής, μπορεί να αλλάξει τις ζωές όλων μας, καθώς με τα παραδείγματα που χρησιμοποιεί, δείχνει πως θα πρέπει να ζήσουμε τη ζωή μας για να είμαστε ευτυχισμένοι και να κάνουμε πραγματικότητα τα όνειρά μας, καθώς και τι θα αισθανόμαστε και σε τι κατάσταση θα βρισκόμαστε, αν πάλι δεν τα κυνηγήσουμε, όλος ο κόσμος θα έβγαινε από το σπίτι του και θα ξεκινούσε την αναζήτηση του Προσωπικού του Μύθου”. Τέλος, αυτό το έργο δεν ξέρω αν είναι αντιπροσωπευτικό της χώρας και της εποχής του, γιατί σε όλες τις εποχές, υπάρχουν άνθρωποι που θέλουν να ζήσουν και άλλοι που περιμένουν να τους έρθουν όλα ουρανοκατέβατα.

 

Σχετικά με τον τίτλο

   Οι Αλχημιστές, επρόκειτο για ανθρώπους που είχαν αφιερώσει όλη τους τη ζωή στον εξαγνισμό μετάλλων. Στα εργαστήρια πίστευαν, ότι αν ένα μέταλλο έβραζε για πολλά χρόνια, στο τέλος θα ελευθερωνόταν απ’ όλα τα ατομικά του συστατικά και στη θέση του θα απόμενε μόνο η Ψυχή του Κόσμου. Αυτό το μοναδικό πράγμα θα επέτρεπε στους αλχημιστές να καταλάβουν ό,τι υπήρχε πάνω στη γη, γιατί ήταν η γλώσσα επικοινωνίας των πραγμάτων. Αποκαλούσαν αυτή την ανακάλυψη Μεγάλο Έργο, αποτελούμενο από ένα υγρό μέρος κι ένα στερεό. Ακόμη, ασχολούνταν με την αλχημεία, που ήταν μια πολύ σοβαρή υπόθεση και κάθε της βήμα, έπρεπε να γίνεται πολύ προσεκτικά και πάντα με τις οδηγίες των δασκάλων.

 

Το ρητό του βιβλίου και η χαρακτηριστική φράση του

   “Όταν θέλεις πάρα πολύ κάτι, όλο το σύμπαν συνωμοτεί για να τα καταφέρεις”.

Ηλιοπούλου Χριστίνα

“Πήτερ Παν” J.M. Barrie

Η πρώτη εντύπωση

   Πριν διαβάσω αυτό το λογοτεχνικό έργο, δεν είχα ιδιαίτερες προκαταλήψεις, καθώς την

ιστορία την ήξερα κι έτσι ήμουν σίγουρη πως θα με ευχαριστούσε! Τον Πήτερ Παν θα τον

ξαναδιάβαζα, καθώς ήταν πολύ ευχάριστο και σε πολλά σημεία γέλασα και συγκινήθηκα

ταυτόχρονα. Το βιβλίο δε με δυσκόλεψε καθόλου. Αντιθέτως, όταν το διάβαζα ένιωθα

γαλήνη και ηρεμία. Να φανταστείτε, μέσα σε μία ημέρα το είχα διαβάσει. Παρόλο που την

ιστορία την ήξερα, αυτή ήταν μία πιο ολοκληρωμένη έκδοση και μου κινούσε το

ενδιαφέρον με την κάθε νέα σελίδα που ανακάλυπτα, με το κάθε νέο κεφάλαιο που

διάβαζα. Ήταν σαν να μην το είχα ξαναδιαβάσει ποτέ πριν. Αυτή μου η εντύπωση

παρέμεινε μέχρι και την τελευταία λέξη, γιατί κι εκεί υπήρχε μία ζωντάνια! Μία παιδική

αθωότητα! Πολλή φαντασία και περιπέτεια!

 

Η πλοκή

   Τα βασικά γεγονότα της ιστορίας, παρουσιάζουν ένα αγόρι τον Πήτερ Παν, ο οποίος μία

Παρασκευή, έκανε μία παράξενη και απρόσμενη επίσκεψη στην οικογένεια Ντάρλινγκ, στον

αριθμό 14. Οι γονείς των τριών παιδιών, Γουέντυ, Τζων, Μάικλ, έλειπαν για φαγητό στον αριθμό 27 και ο Πήτερ, βρήκε την ευκαιρία να μπει στο δωμάτιο όπου κοιμόντουσαν αθώα τα τρία παιδιά και να τα μάθει να πετούν, ώστε να τα πάρει μαζί του στην «Έξω Χώρα του Ποτέ Ποτέ»! Αξίζει να σημειωθεί πως τα παιδιά είχαν ονειρευτεί και αυτόν αλλά και τη Χώρα στην οποία έμενε και ο ίδιος είχε ξαναεπιχειρήσει να μπει στο δωμάτιο των παιδιων όμως του παγίδευσε τη σκιά η Νάνα (ο σκύλος) κι επέστρεψε να την πάρει πίσω. Κι όχι μόνο αυτή! Είχε μαζί του και την Τίνκερμπελ, τη γνωστή νεράιδα, η οποία δε συμπάθησε καθόλου τη  Γουέντυ, καθώς ήταν ερωτευμένη με τον Πήτερ, ο οποίος όμως είχε ερωτευτεί με τη Γουέντυ, όπως και αυτή κι έγινε η μητέρα όλων των αγοριών, φίλων του Πήτερ που ζουν μαζί του στην «Έξω Χώρα» κι αυτός έγινε ο πατέρας τους. Εκεί έζησαν όλοι μαζί μία αξέχαστη και συγκλονιστική περιπέτεια κι όπως σε κάθε περιπέτεια υπάρχουν κι εχθροί, ο εχθρός τους ήταν ο ΚάπτενΧουκ και οι πειρατές του. «Πολέμησαν» πολύ, άλλα με τη στήριξη όλων από όλους τα κατάφεραν και δεν τα παράτησαν. Στο τέλος, η Γουέντυ και τα αδέρφια της ήθελαν να επιστρέψουν στους γονείς τους, οι οποίοι είχαν τρελαθεί λόγω της απουσίας τους και η μητέρα τους άφηνε το παράθυρο ανοιχτό συνεχώς, μήπως κι επιστρέψουν. Πριν φύγουν τα τρία αδέρφια, τα υπόλοιπα αγόρια, που δεν ήθελαν να τους αποχωριστούν και ήθελαν να γνωρίσουν τον κόσμο έξω από την «Έξω Χώρα», παρακάλεσαν και αυτούς αλλά και τον ίδιο τον Πήτερ να πάνε μαζί τους. Έτσι, τους πήραν μαζί τους. Ο Πήτερ όμως δεν ήθελε να φύγει από εκεί, γιατί δεν ήθελε να γεράσει. Ήθελε να μείνει για πάντα παιδί. Κι αυτός ήταν και ο κύριος λόγος που έφυγε από τους γονείς του. Η Γουέντυ του υποσχέθηκε όμως, πως κάθε άνοιξη θα πηγαίνει και θα την παίρνει από το σπίτι της για περίπου ένα μήνα και να πηγαίνουν μαζί στην «Έξω Χώρα». Όμως, ο Πήτερ που δε θυμάται ποτέ τίποτα, δεν πήγαινε κάθε άνοιξη. Μετά από λίγα χρόνια, τα αγόρια μεγάλωσαν. Άλλοι παντρεύτηκαν κι έκαναν οικογένειες όπως η Γουέντυ και άλλοι πάλι έγιναν επιχειρηματίες. Η Γουέντυ, έκανε μία κόρη, τη Τζέιν, η οποία άρχισε την ιστορία από την αρχή. Δηλαδή, ένα βράδυ που ο Πήτερ επέστρεψε για να πάρει τη Γουέντυ, βρήκε εκεί την κόρη της και αφού έπεισαν τη Γουέντυ, έφυγαν οι δυο τους. Έτσι, η ιστορία άρχισε από την αρχή, με την ίδια περιπέτεια, τον ίδιο φόβο, την ίδια αγάπη, αλλά και την ίδια λύπη. Αυτά τα γεγονότα συνδέονται σημαντικά μεταξύ τους. Αν δεν είχε συμβεί το ένα δε θα είχε καμία σημασία να μάθουμε το άλλο. Έτσι, καταλαβαίνουμε πως τα γεγονότα γίνονται με χρονολογική σειρά και με την ίδια ακριβώς αξία. Βέβαια όταν υπάρχει μία επεξήγηση, δηλαδή κάποιος από τους ήρωες ή μέχρι και ο ίδιος ο συγγραφέας θέλει να μας δώσει με παραδείγματα τον λόγο για τον οποίο συμβαίνει κάτι, για παράδειγμα γιατί ο Πήτερ Παν και τα υπόλοιπα αγόρια μισούν τον ΚάπτενΧουκ και ο ίδιος με τη σειρά του αυτούς, πραγματοποιείται μία αναδρομή η οποία κατά πάσα πιθανότητα συμπεριλαμβάνει κι άλλα παραμύθια. Κατά τη γνώμη μου στην ιστορία δεν υπάρχει μόνο μία κορύφωση, αλλά τρεις: η πρώτη είναι όταν ο Πήτερ προσπαθεί να πείσει τα παιδιά να τον ακολουθήσουν στην «Έξω Χώρα», η δεύτερη όταν συμβαίνει το αντίθετο, δηλαδή όταν όλοι προσπαθούν να πείσουν τον Πήτερ να πάει μαζί με όλους τους άλλους στον πραγματικό κόσμο και η τρίτη όταν η ιστορία ξεκινά από την αρχή με τη Τζέιν, την κόρη της Γουέντυ. Η πλοκή του έργου, δεν εξαρτάται από την τύχη ή τη σύμπτωση στο συγκεκριμένο έργο, αλλά κυρίως από τις αποφάσεις και τα ρίσκα των ανθρώπων. Οι μόνες συγκρούσεις στην ιστορία, είναι ανάμεσα και στους ήρωες, δηλαδή κάποιοι θέλουν πάντα να γίνεται το δικό τους κι έτσι υπάρχουν συγκρούσεις. Αλλά όχι μόνο ανάμεσα στους ήρωες με τους ήρωες, αλλά και στους ήρωες με το μυαλό τους, καθώς οι αποφάσεις τους είναι σημαντικές και τα ερωτήματα πολλά, όπως: Να ακολουθήσω τους φίλους μου ή να μείνω εδώ μόνος μου; Αλλά αν τους ακολουθήσω, δε θα μπορώ να μείνω για πάντα παιδί! Κάποιες από τις συγκρούσεις στο τέλος λύνονται, αλλά κάποιες άλλες παραμένουν για όλες τις γενιές των παραμυθιών, καθώς είναι παραμύθι και δεν μπορούμε να αλλάξουμε όποτε θελήσουμε την ιστορία και τον χαρακτήρα των ηρώων! Η αλήθεια είναι πως το τέλος δεν το περίμενα, αλλά δεν μπορώ να πω και πως δε με εξέπληξε κιόλας. Δηλαδή όλοι να θέλουν να φύγουν από τη χώρα του ονείρου. Τη χώρα της ελευθερίας. Τη χώρα όπου όλοι μένουν για πάντα ΠΑΙΔΙΑ, με όλο το νόημα της λέξης. Ένα εναλλακτικό τέλος θα μπορούσε να είναι, τα παιδιά να μην επέστρεφαν πίσω, αλλά να έμεναν στη “Χώρα του Ποτέ Ποτέ”, αλλά με κάποιο μαγικό τρόπο οι γονείς τους να τους έβρισκαν, αλλά μαζί τους να είχαν και τους βοηθούς τους, οι οποίοι θα ήταν οι πιο κουτσομπόληδες του κόσμου και να έλεγαν σε όλο τον κόσμο για αυτή τη Χώρα. Και εννοείτε πως η περιέργεια όλων θα τους πήγαινε στη “Χώρα του Ποτέ”, με ένα περίεργο πέταγμα! Έτσι, να μην υπήρχε πια ο πραγματικό κόσμος, αλλά μόνο ο φανταστικός μέσα από την ξεγνοιασιά και την παιδική αθωότητα!

 

 

Οι χαρακτήρες

   Αν έλεγα πως οι χαρακτήρες του έργου μοιάζουν μεταξύ τους αυτό θα ήταν ψέμα. Ο Πήτερ είναι ένα ΠΑΙΔΙ γεμάτο από όρεξη για περιπέτεια και ζωή. Τα τρία αδέρφια θέλουν κι αυτά να ζουν αλλά δεν έχουν το θάρρος του Πήτερ. Κατά κύριο λόγο ο πρωταγωνιστής είναι ο Πήτερ, αλλά και τα παιδιά είναι εξίσου σημαντικά για την εξέλιξη της ιστορίας. Οπότε θα μπορούσα να πω πως είναι πολυπρόσωπο.Ο συγγραφέας περιγράφει τους χαρακτήρες του με διάφορους τρόπους, δηλαδή και από τη δική του άποψη αλλά και από των ηρώων. Όχι όμως από την αρχή, καθώς θέλει να σχηματίσουμε πρώτα τη δική μας προσωπική γνώμη και άποψη. Κατά τη γνώμη μου μία από τους δευτερεύοντες χαρακτήρες θεωρείται και η Τίνκερμπελ ο ρόλος της οποίας είναι σημαντικός για κάποια από τα “δεινά” που πέρασε η Γουέντυ καθώς όπως προείπαμε και η νεράιδα ήταν ερωτευμένη με τον Πήτερ… και κάπως έτσι λειτουργούν και οι υπόλοιποι δευτερεύοντες χαρακτήρες της ιστορίας. Κάποια πρόσωπα αλλάζουν τη στάση τους κατά την εξέλιξη της ιστορίας. Κάποια άλλα όμως παραμένουν σταθερά στις απόψεις και τα πιστεύω τους. Ένας από του δεύτερους είναι και ο Πήτερ, ο οποίος μέχρι και την τελευταία στιγμή πίστευε και υποστήριζε την ιδέα πως το νόημα είναι: ΝΑ ΜΕΙΝΟΥΜΕ ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ ΠΑΙΔΙΑ! Τα υπόλοιπα αγόρια όμως άλλαξαν τη γνώμη τους και τη στάση τους απέναντι στον τρόπο που πρέπει να ζουν από τη στιγμή που γνώρισαν τα τρία αδέρφια και ήθελαν να γνωρίσουν τον πραγματικό κόσμο. Διαφορετικοί χαρακτήρες, διαφορετικές γνώμες, διαφορετικές αποφάσεις!

 

Το σκηνικό

   Ο χρόνος και η ιστορική περίοδος δε γίνονται αντιληπτές καθώς κι αυτά είναι κάποια από τα βασικά στοιχεία και χαρακτηριστικά του παραμυθιού. Ο τόπος ακόμη δεν είναι πάλι αντιληπτός καθώς στην Έξω Χώρα ζουν και διαδραματίζονται πολλά παραμύθια και πολλές ιστορίες, οπότε το ακριβές μέρος δεν μπορούμε να το ξέρουμε με σιγουριά. Σύμφωνα με τον πραγματικό κόσμο όμως, συμβαίνει στην πόλη του Λονδίνου. Ο συγγραφέας τονίζει περισσότερο κάποιες λεπτομέρειες του σκηνικού σε ορισμένα σημεία, ώστε να μας δώσει να καταλάβουμε καλύτερα την κατάσταση και την αντίδραση των ηρώων. Αυτές οι λεπτομέρειες στην αρχή δηλώνουν ένα ευχάριστο περιβάλλον, αλλά σε ορισμένες περιπτώσεις μετά τη “μάχη”, κυρίως με τον ΚάπτενΧουκ, οι λεπτομέρειες φαντάζουν τρομακτικές, αρνητικές και καθόλου χαρμόσυνες. Η κοινωνική τάξη, το κοινωνικό, πολιτικό, θρησκευτικό και οικονομικό περιβάλλον των ηρώων δεν έχει καμία απολύτως σημασία στην εξέλιξη της ιστορίας, οπότε όπως καταλαβαίνετε δε θα μπορούσε να αποτελεί και το κύριο θέμα της.

 

Ο τρόπος αφήγησης

   Η αφήγηση που χρησιμοποιεί ο συγγραφέας είναι τριτοπρόσωπη, καθώς είναι μη δραματοποιημένος κι έτσι δε συμμετέχει στην εξέλιξη της ιστορίας. Ο αφηγητής περιγράφει όλους τους χαρακτήρες αλλά σε διαφορετική χρονική περίοδο. Αυτό που εννοώ είναι ότι πριν την εμφάνιση του Πήτερ στην ιστορία ο συγγραφέας περιέγραφε περισσότερο τα παιδιά, αλλά και τον ίδιο ανάλογα με τα διαφορετικά όνειρα που έβλεπε ο καθένας. Με την εμφάνισή του τον βλέπουμε πιο χαρακτηριστικά και πλέον όχι μόνο από τη φαντασία και τα όνειρα των παιδιών και μαζί του έχουμε και μία περιγραφή της νεράιδας Τίνκερμπελ. Αυτή η περιγραφή παραμένει μέχρι το τέλος χωρίς να αλλάζει ιδιαίτερα, καθώς υπάρχουν κι άλλες παρόμοιες περιγραφές χαρακτήρων στην ιστορία, όπως των πειρατών, των αγοριών και όχι μόνο!

Εικόνες

   Αυτό το βιβλίο έχει πάρα πολλές ωραίες κι εντυπωσιακές εικόνες, όπως για παράδειγμα τις λίμνες, τα ποτάμια, τα πλοία, τις ομάδες κ.λπ., το σπίτι των αγοριών και γενικότερα όλη την Έξω Χώρα, αλλά και το δωμάτιο των αγοριών από τη Χώρα του πραγματικού Κόσμου. Η περιγραφή αυτών των εικόνων γίνεται κυριολεκτικά, αλλά  με κάποιες μεταφορικές φράσεις για να δώσει έμφαση. Επαναλαμβανόμενες εικόνες υπάρχουν, αλλά δίνουν έμφαση κάθε φορά σε κάποιο άλλο συγκεκριμένο σημείο, ώστε να εκπληρωθούν οι ανάγκες της ιστορίας.

 

Το στυλ γραφής του συγγραφέα

   Η γλώσσα που χρησιμοποιεί ο συγγραφέας είναι δημοτική, χωρίς να χρησιμοποιεί κάποια διάλεκτο και είναι σταθερή μέχρι το τέλος της ιστορίας. Εκτός όμως από κάποια ελάχιστα σημεία, όπως: όταν ο πατέρας των παιδιών, ο Τζωρτζ Ντάρλινγκ, αναφερόμενος στα όσα είχαν συμβεί, δηλαδή που είχαν φύγει τα παιδιά του εκείνη τη μοιραία Παρασκευή, είπε στα λατινικά: Mea culpa, meaculpa=δικό μου το λάθος, δικό μου το λάθος. Ακόμη, και η Τίνκερμπελ η οποία μίλαγε στον Πήτερ στη νεραϊδογλώσσα, δηλαδή στη γλώσσα που μιλούν οι νεράιδες, κι αυτός έπρεπε να μεταφράζει στους άλλους τι έλεγε, είτε για αυτούς είτε τα γενικά σχόλιά της κυρίως προς τη Γουέντυ.

 

Το θέμα του λογοτεχνικού έργου

   Ο τίτλος του βιβλίου εμπεριέχει στοιχεία του θέματος, καθώς ο Πήτερ άλλαξε τις ζωές όλων σε μια στιγμή και γέμισε τις καρδιές τους με περιπέτεια και εμπειρίες. Έτσι, καταλαβαίνουμε πως το θέμα του έργου υποδεικνύετε σε κάθε “τρέλα” που σκέφτεται και πραγματοποιεί ο μικρός Πήτερ Παν! Οι αξίες και οι ιδέες αυτού του βιβλίου είναι πως για να ζήσουμε πρέπει να μείνουμε για πάντα παιδιά! Να μη μεγαλώσουμε! Πως οι μεγάλοι είναι οι κακοί της υπόθεσης! Ακόμη πως πρέπει να ζούμε στο έπακρο τη ζωή μας, καθώς για αυτό λέγεται ΖΩΗ! ΓΙΑ ΝΑ ΤΗ ΖΟΥΜΕ!

 

Η προσωπική σας άποψη

   Το μήνυμα που μου έδωσε αυτό το βιβλίο ακόμη κι ας μην ήταν τόσο φανερό πάντα είναι πως πρέπει να ζούμε καθημερινά την κάθε στιγμή, χωρίς φόβο και αγωνία για το μέλλον! Απλά να κοιτάμε το παρόν! Προσωπικά πιστεύω πως αυτό δεν είναι ούτε δύσκολο ούτε και ακατόρθωτο, αλλά ελάχιστοι το καταφέρνουν! Εσείς θέλετε να το αλλάξετε; Μία κριτική που διάβασα, συμφωνώ και έχει στοιχεία από το θέμα του βιβλίου είναι: “Το παραμύθι είναι γεμάτο φαντασία και ζωντάνια. Τα παιδιά το λατρεύουν και θα το λατρέψουν. Όσοι το επικρίνουν μάλλον έχουν χάσει το παιδί μέσα τους”. Αν έπρεπε να γράψω κι εγώ τη δική μου κριτική αυτή θα ήταν: “Ο Πήτερ Παν είναι ένας διδακτικός χαρακτήρας και ειδικά για τα μικρά παιδιά που πρέπει να μάθουν από νωρίς να ζουν, χωρίς να φοβούνται και να σκέφτονται το μέλλον και να μη ζουν το παρόν!”. Με κάποιες ιδέες και αξίες του βιβλίου συμφωνώ. Με κάποιες άλλες πάλι όχι. Δε συμφωνώ με το ότι και οι μεγάλοι/ενήλικες δεν μπορούν να ζήσουν και θα πρέπει να μείνουμε για πάντα παιδιά για να το πετύχουμε. Με αυτό που συμφωνώ όμως είναι ότι πρέπει να ζούμε, χωρίς να ακούμε τις γνώμες των άλλων. Να λογαριάζουμε μόνο τα δικά μας θέλω κι όχι τα πρέπει των άλλων (π.χ. των γονιών) που φοβούνται τον κίνδυνο και να χάνουμε τις στιγμές μας! Ο Πήτερ Παν είναι ένα παραμύθι, όπου ως γνωστόν τα παραμύθια ζουν μέσα στους αιώνες οπότε είναι αντιπροσωπευτικό και της εποχής του αλλά και όλων των μετέπειτα γενεών που θα το διαβάσουν! Τέλος για τον ίδιο λόγο δεν υπάρχουν κάποια συγκεκριμένα σημεία που να υποδεικνύουν την εποχή του.

Χριστίνα Ηλιοπούλου Α1΄

Λέσχη Ανάγνωσης 2ου Γυμνασίου Αιγίου

2021-2022

  

 

“Φονικές Μηχανές” Φίλιπ Ριβ

Η πρώτη εντύπωση

   Πριν διαβάσω αυτό το βιβλίο πίστευα πως θα ήταν σε μορφή θρίλερ. Τελικά όμως έπεσα έξω, αλλά σε κάποια σημεία όχι και τόσο! Θα το ξαναδιάβαζα γιατί με ευχαρίστησε και περίμενα πως και πως να μάθω τι θα γίνει στη συνέχεια. Δε με δυσκόλεψε καθόλου και στο διάβασμα. Αντιθέτως, ήταν πολύ εύκολο στο να το διαβάσω και να το καταλάβω. 

 

Η πλοκή

   Στα βασικά γεγονότα του βιβλίου βλέπουμε ένα αγόρι τον Τομ Νατσγουόρθη, ο οποίος μέσα σε λίγα λεπτά έχασε την εμπιστοσύνη του σε έναν άνθρωπο που τον εκτιμούσε περισσότερο από όλους! Πώς το έπαθε αυτό; Από ένα νεαρό κορίτσι από το παρελθόν του Βαλεντάιν, ο άνδρας ο οποίος έχασε την εμπιστοσύνη του Τομ, την Έστερ Σο που ο Βαλεντάιν δεν της έκανε και λίγα. Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή. Όταν η ίδια ήταν εφτά ετών ο Βαλεντάιν μπήκε στο σπίτι της τραυμάτισε την ίδια με το σπαθί του για πάντα στο πρόσωπό της προκαλώντας της μία ουλή που την κάνει τρομακτική και σκοτώνοντας τους γονείς της. Ο λόγος; Ήθελε να πάρει τη Μέδουσα. Λοιπόν, στον κόσμο αυτού του παραμυθιού οι πόλεις δεν είναι στατικές ούτε στην πραγματικότητα αλλά ούτε και επάνω στον χάρτη καθώς η μία κυνηγά την άλλη για να τη φάει. Έτσι, όταν η μητέρα της Έστερ βρήκε αυτή τη μηχανή η οποία μπορεί να καταστρέψει τη χώρα που κυνηγούσε το Λονδίνο, ο Βαλεντάιν με τον πρόεδρο της πόλης, τον Κρομ αποφάσισαν να την πάρουν με αυτόν τον τρόπο. Όπως είναι φυσικό η Έστερ ένα παιδί που είδε τους γονείς του να σκοτώνονται ήθελε να πάρει εκδίκηση, έτσι έβαλε σκοπό να σκοτώσει τον Βαλεντάιν! Όμως είχαμε μείνει στον λόγο για τον οποίο ο Τομ δε συμπαθούσε πλέον και μισούσε μπορώ να πω τον Βαλεντάιν. Τελικά οι προσπάθειες της Έστερ πέτυχαν και βρήκε το Λονδίνο και τον Βαλεντάιν και προσπάθησε να τον σκοτώσει, ο Τομ προσπάθησε να σώσει τον Βαλεντάιν που τον εκτιμούσε τόσο, αλλά η Έστερ έπεσε σε μία τρύπα που οδηγούσε στην Έξω Χώρα. Αφού ο Τομ πλέον θα έκανε πολλές ερωτήσεις για αυτήν την κοπέλα ο Βαλεντάιν τον έσπρωξε κι αυτόν μέσα στην τρύπα. Κι όταν έμαθε της ιστορία της κοπέλας, έχασε και τα τελευταία του θετικά συναισθήματα για αυτόν. Στην Έξω Χώρα έζησαν πολλά μαζί και στο τέλος συμφιλιώθηκαν. Η Έστερ βέβαια ήταν πιο ψυχρή καθώς ο Τομ την εμπόδισε από το να σκοτώσει αυτόν τον άντρα, αλλά μετά τα όσα έζησαν και το συνταρακτικό τέλος δεν υπήρχε πλέον χρόνος για παρεξηγήσεις. Η Κάθριν, η κόρη του Βαλεντάιν, είχε αρχίσει να υποψιάζεται πολλά και να συνδέει τα κομμάτια, ώστε να βρει λύση. Είχε χάσει κι αυτή την περισσότερη από την εμπιστοσύνη που είχε κερδίσει ο πατέρας της και μάλιστα όταν τα δύο παιδιά κατάφεραν να φτάσουν στο Λονδίνο μετά από πολλές απώλειες και να βρουν τον Βαλεντάιν, η Έστερ πήγε να τον σκοτώσει κι αυτοί, αυτός και ο Κρομ. αμύνθηκαν κάνοντας το ίδιο. Η Κάθριν όμως μπήκε μπροστά και τραυματίστηκε σοβαρά η ίδια. Η Έστερ που λυπήθηκε για την εξέλιξη των γεγονότων πήρε αυτήν και τον Βαλεντάιν στο αεροπλάνο που είχαν πάρει με τον Τομ για να φτάσουν μέχρι εκεί για να σώσει την καημένη κοπέλα. Τα γεγονότα αυτά παρουσιάζονται με χρονολογική σειρά εκτος από κάποιες αναδρομές, όπως όταν η Έστερ αφηγείται στον Τομ την ιστορία της κ.λπ. Ακόμη δεν υπάρχει διαβάθμιση στη σημαντικότητά τους, καθώς δε θα είχε σημασία να διαβάσουμε το επόμενο κεφάλαιο χωρίς να ξέρουμε το προηγούμενο. Οι κορυφώσεις είναι πολλές, δηλαδή οι χιλιάδες φορές που πήγαν να χάσουν τη ζωή τους τα δύο παιδιά τόσο στην Έξω Χώρα όσο και στον επάνω, πραγματικό κόσμο. Ακόμη, και στο τέλος με την εξέλιξη που πραγματοποιήθηκε, δηλαδή αυτά που έπαθε η Κάθριν άδικα. Στην ιστορία οι συγκρούσεις μοιάζουν περισσότερο πολεμικές καθώς ο ένας θέλει να σκοτώσει τον άλλον για να λύσει οποιοδήποτε ζήτημα έχει προκύψει. Η σύγκρουση μεταξύ της Έστερ και του Βαλεντάιν πάλι δε λύνεται, για τον ίδιο λόγο. 

 

Οι χαρακτήρες

   Οι χαρακτήρες του έργου είναι κανονικοί άνθρωποι και δεν υπάρχει διαβάθμιση στη σημαντικότητά τους, οπότε θα μπορούσα να πω πως είναι πολυπρόσωπο χωρίς μόνο έναν πρωταγωνιστικό χαρακτήρα. Ο συγγραφέας περιγράφει τους χαρακτήρες πρώτα πως είναι και στη συνέχεια μέσα από σκέψεις και των υπόλοιπων ηρώων του. Οι δευτερεύοντες χαρακτήρες έχουν κι αυτοί τη σημασία τους  όπως για παράδειγμα ο Κρομ, που έχει τα ίδια γνωρίσματα με τον Βαλεντάιν και τον υποστηρίζει. Κάπως έτσι λειτουργούν και όλοι οι υπόλοιποι δευτερεύοντες χαρακτήρες. Κάποιοι χαρακτήρες μένουν στάσιμοι στα πιστεύω τους, κάποιοι άλλοι όπως η Κάθριν και ο Τομ αλλάζουν στάση και συμπεριφορά απέναντι στον Βαλεντάιν κ.λπ.

 

Το σκηνικό

   Η ιστορία δε διαδραματίζεται σε κάποιοι συγκεκριμένο σημείο, αλλά σε πολλά. Κυρίως στο Λονδίνο, αλλά και σε όλα τα μέρη της Έξω Χώρας. Ο συγγραφέας τονίζει κάποια σημεία του σκηνικού για να δώσει έμφαση στη σκηνή και να καταλάβουμε καλύτερα το δράμα ή τη χαρά των χαρακτήρων σε αυτήν. Όπως καταλαβαίνουμε λοιπόν η ατμόσφαιρα που δημιουργούν αυτές οι λεπτομέρειες είναι άλλοτε χαρμόσυνη κι άλλοτε δραματική, δυσάρεστη και πολεμική. 

 

Ο τρόπος αφήγησης

   Ο συγγραφέας αφηγείται στο τρίτο πρόσωπο, οπότε καταλαβαίνουμε πως δεν είναι κάποιος από τους ήρωες και δε συμμετέχει στην πλοκή της ιστορίας. Ο αφηγητής περιγράφει όλους τους χαρακτήρες και όπως είναι αλλά και από την πλευρά των υπολοίπων ηρώων για να καταλάβουμε κάτι. Για παράδειγμα των χαρακτήρα του Βαλεντάιν από την Έστερ και γιατί τον μισεί τόσο. Ακόμη και η αφήγηση παραμένει ίδια μέχρι τέλους. 

 

Εικόνες

   Οι εικόνες που παρουσιάζονται είναι από τα διάφορα σημεία που περνούν ο Τομ και η Έστερ, όπως για παράδειγμα η Έξω Χώρα, το μέρος που ζούσαν πειρατές κ.ά. Η περιγραφή τους γίνεται κυριολεκτικά, εκτός από κάποια σημεία που θέλει να δώσει έμφαση σε κάτι συγκεκριμένο. Αυτός είναι και ο λόγος για τον οποίο κάποιες εικόνες επαναλαμβάνονται.

 

Το στυλ γραφής του συγγραφέα

   Η επιλογή της γλώσσας του συγγραφέα είναι δημοτική, χωρίς να χρησιμοποιεί κάποια διάλεκτο και τη διατηρεί μέχρι τέλους.

 

Το θέμα του λογοτεχνικού έργου 

   Ο τίτλος του βιβλίου εμπεριέχει στοιχεία από το θέμα του, καθώς οι μεγαλύτερες πόλεις “σκοτώνουν” τις μικρότερες. Έτσι το θέμα του το συναντάμε σε πολλά σημεία. Οι αξίες που παρουσιάζει το συγκεκριμένο έργο είναι πως δεν πρέπει να λύνουμε τις διαφορές με τον φόνο, καθώς μπορεί να το καταλάβουν άλλα κοντινά μας μέλη και να την πληρώσουν αυτά, όπως έγινε με την κόρη του Βαλεντάιν. 

Η προσωπική μου άποψη

   Από το βιβλίο έμαθα πως δεν πρέπει να κάνουμε κακές πράξεις όπως φόνο για να κάνουμε αργότερα και άλλο κακό όπως να καταστρέψουμε μία πόλη. Μπορεί να υπάρξουν άπειρες αρνητικές συνέπειες με αυτές μας τις πράξεις. Είναι πολύ σημαντικό λοιπόν κι ένα παιδί να μάθει από μικρή ηλικία να μη λύνει τις διαφορές του με αυτόν τον τρόπο, αλλά με κάποιον πιο αναίμακτο. Έτσι, δεν είναι σημαντικό μόνο για μία εποχή αλλά τις αντιπροσωπεύει όλες. Μία κριτική που διάβασα και συμφωνώ είναι: “Ένα μυθιστόρημα με γοργό αφηγηματικό ρυθμό, τόσο συνταρακτικό, που οι αναγνώστες θα ανυπομονούν να μάθουν τη συνέχεια. Έντονες συγκινήσεις σε μια συναρπαστική,  ιλιγγιώδη πλοκή”. Αν θα έπρεπε λοιπόν κι εγώ να γράψω τη δική μου κριτική, αυτή θα ήταν: “Το βιβλίο είναι πάρα πολύ καθηλωτικό, με όλα τα συναισθήματα να συνδέονται σε πολλές στιγμές. Δε θέλεις να το αφήσεις από τα χέρια σου ούτε για ένα λεπτό! Ούτε για ένα δευτερόλεπτο!”

Χριστίνα Ηλιοπούλου