Τα ρουμπαγιάτ του Ομάρ Καγιάμ

 

Σαμαρκάνδη

Αμίν Μααλούφ

Μυθιστόρημα με ιστορικό υπόβαθρο και με γνήσιο άρωμα της Ανατολής, το βιβλίο αυτό είναι γεμάτο ποίηση, αίσθημα και γοητεία.

"Σαμαρκάνδη", είναι η Περσία του Ομάρ Καγιάμ, μεγαλοφυούς αστρονόμου, ελεύθερου στοχαστή, ποιητή του κρασιού, των τριαντάφυλλων και του έρωτα, που τα ρουμπαγιάτ του έχουν γίνει οργανικό κομμάτι του πολιτισμού μας, αλλά είναι και η Περσία του Χασάν Σεμπάχ, ιδρυτή του Τάγματος των Δολοφόνων, της πιο τρομερής αίρεσης της Ιστορίας.

 "Σαμαρκάνδη", είναι επίσης η Ανατολή του 19ου και των αρχών του 20ου αιώνα, το ταξίδι σ' ένα σύμπαν, όπου τα όνειρα ελευθερίας καταφέρνουν πάντα ν' αψηφούν τους φανατισμούς.

"Σαμαρκάνδη", είναι η φανταστική ιστορία του Ομάρ Καγιάμ και του χειρόγραφου των ρουμπαγιάτ του, χειρόγραφου που γεννήθηκε στον 11ο αιώνα, χάθηκε στη διάρκεια των εισβολών των Μογγόλων και ξαναβρέθηκε έξι αιώνες αργότερα.

Οδηγώντας μας από το δρόμο του μεταξιού στις μαγευτικές πόλεις της Ασίας και μιλώντας μας για όνειρα και πάθη, ο Αμίν Μααλούφ μας συναρπάζει με το πηγαίο του ταλέντο του Ανατολίτη αφηγητή, που έδωσε μια καινούργια διάσταση και φρεσκάδα στη σύγχρονη λογοτεχνία -βιβλία όπου η πολυμάθεια συνταιριάζεται με τη συγκίνηση του ρομαντισμού.

Το βιβλίο μπορείτε να το δανειστείτε από τη Δημοτική Βιβλιοθήκη

 

Ομάρ Καγιάμ, 1048-1131
Πέρσης ποιητής και πανεπιστήμων

Φιλόσοφος, μαθηματικός, αστρονόμος, ποιητής. Ασχολήθηκε με την άλγεβρα και την ευκλείδεια γεωμετρία και συνέβαλε στην κατανόηση της θεωρίας των παράλληλων γραμμών. Γύρω στο 1074 εγκατέστησε αστεροσκοπείο και συνέταξε κατάλογο με ουράνια σώματα. Γεννήθηκε στη Νισαπούρ και έζησε σε μέρη μακρινά όπως η Σαμαρκάνδη και η Μπουχάρα.
Είναι ο συγγραφέας του πιο ολοκληρωμένου -πριν τον 19ο αιώνα- βιβλίου Άλγεβρας και της συλλογής τετράστιχων «Ρουμπαγιάτ», για την οποία είναι περισσότερος γνωστός στη Δύση, κάτι που αδικεί την μεγαλοφυΐα του.

 

Να είσαι ευτυχισμένος γι’ αυτήν τη στιγμή. Αυτή η στιγμή είναι η ζωή σου.

Αλήθεια που χρειάζεται απόδειξη είναι μισή αλήθεια.

Τα πεθαμένα χθες και τα αγέννητα αύριο,
γιατί να αγωνιούμε γι’ αυτά όταν το σήμερα είναι γλυκό.

Δείτε κι αυτά:

https://www.artigo.gr/literature/poetry/sikw-kai-dwse-mou-krasi-ta-logia-einai-xamena/

https://www.youtube.com/watch?v=-Tki1cVK0X0

 

Τζακ Λόντον

ΝΑΥΤΗΣ ΚΑΒΑΛΑΡΗΣ

Η ΖΩΗ ΤΟΥ ΤΖΑΚ ΛΟΝΤΟΝ   

STONE IRVING

Δέξου με όπως είμαι - ένας φευγαλέος επισκέπτης, ένα διαβατάρικο πουλί, που στάθηκε για μια στιγμούλα πάνω απ' τη ζωή σου, χτυπώντας τα θαλασσοδαρμένα του φτερά, ένα πουλί συνηθισμένο στις κακουχίες, συνηθισμένο σε απέραντες και αχανείς εκτάσεις, που δεν μπορεί να προσαρμοστεί στις βολές μιας ύπαρξης με σύνορα και όρους.

Όταν σαράντα χρόνων, έβαλε τέλος στη ζωή του, θα μπορούσε να σκεφτεί κανείς -διαβάζοντας τούτη 'δω τη βιογραφία του Τζακ Λόντον- ότι δεν υπήρχε τίποτ' άλλο για να ζήσει, για να νιώσει.
Στα δεκατρία του χρόνια τον είχαν μάθει κιόλας οι ντόκοι του λιμανιού σαν το μικρό θαλασσόλυκο του Κόλπου
του Σαν Φραντσίσκο.
Πειρατής στα δεκαπέντε του, μαζί μ' όλο το κατακάθι του λιμανιού. Στα δεκαεφτά του πέρασε τη Χρυσή Πύλη κι ανοίχτηκε στον Ειρηνικό μαζί με τους σκληροτράχηλους ναυτικούς των φαλαινοθηρικών. Στα είκοσί του χρυσοθήρας στο Κλοντάικ με όλους τους ριψοκίνδυνους της εποχής του... Και μετά σε θάλασσες που δεν είδαν ποτέ πριν καράβι κι άνθρωπο..
Λες πως τα έργα του δεν είναι μυθιστορήματα, είναι η ίδια του η ζωή, κι απ' την άλλη, η ζωή του μοιάζει τόσο με θρύλο, με μυθιστόρημα...
Διάσημος συγγραφέας στα εικοσιοχτώ, στα τριάντα του... ως το θάνατό του.
Μέσα σε είκοσι χρόνια έγραψε πενήντα βιβλία -ένας ταραγμένος, ορμητικός, θορυβώδης, αυτοβιογραφικός ποταμός.

 

Διαβάστε κι αυτό:

https://www.lifo.gr/blogs/almanac/tzak-lonton-noima-tis-zois-gia-mena

  

Ισπανία - Κίνα

 

Το μυστικό μου λουλούδι

Πέδρο Αλμοδόβαρ

Πρόκειται για μια ιστορία "καλών αισθημάτων", χωρίς αυτό να σημαίνει την παραμικρή παραχώρηση στο συναισθηματισμό. Πρόκειται για ένα σκληρό δράμα: χολή αντί για μέλι και δάκρυα που δεν ανακουφίζουν, αλλά πνίγουν. Όλοι οι ήρωες είναι καλοί. Ωστόσο, παρ' όλη την απουσία κακεντρέχειας, από αδεξιότητα, αναποφασιστικότητα ή δειλία (ή απλά επειδή κανένα ανθρώπινο πλάσμα δεν είναι τέλειο), καταλήγουν να κάνουν κακό στο περιβάλλον τους. Όλοι σχεδόν ζουν μέσα στην απάτη. Μόνο η Λεό, αυτή η μυστηριώδης συγγραφέας ροζ ρομάντζων που βασανίζεται από συναισθηματικά προβλήματα, εκφράζεται με ειλικρίνεια, γιατί το να πεις ψέματα ή να υποκριθείς χρειάζεται μια κάποια δύναμη χαρακτήρα κι η Λεό είναι υπερβολικά αδύναμη... Αυτό το λουλούδι με την έντονη και σπαρακτική ευωδιά είναι γεμάτο ανθρωπιά. Το κεντρικό του θέμα δεν επιδέχεται αμφιβολία: η γυναικεία μοναξιά. Το οξύ και προσωποποιημένο όραμα του αγνού έρωτα και της δύναμης της καρδιάς που προσφέρει ο Αλμοδόβαρ ταιριάζει σε όλους.

Ο ΜΠΑΛΖΑΚ ΚΑΙ Η ΚΙΝΕΖΑ ΜΟΔΙΣΤΡΟΥΛΑ   

SIJIE DAI

Τι μπορεί να συνδέει τον Ονορέ ντε Μπαλζάκ με μια Κινέζα μοδιστρούλα που δεν έχει φύγει ποτέ από το χωριό της, κάπου στα βουνά κοντά στα σύνορα του Θιβέτ; Τους συνδέει η μαγεία της τέχνης, που συνεπαίρνει, παρηγορεί και εμπνέει όποιον λαχταρά ν' ανοίξει τα φτερά του και να πετάξει πέρα από τους καταναγκασμούς και τη μετριότητα της καθημερινότητας.
Αρχές της δεκαετίας του 1970, και δυο νέα παιδιά, ο Λούο και ο Ντάι, στέλνονται όπως εκατοντάδες χιλιάδες νεαροί «διανοούμενοι», στις εσχατιές της κινέζικης επαρχίας προκειμένου να «αναμορφωθούν» πλάϊ στους υγιείς και αδιάφθορους χωρικούς. Μεγαλωμένοι μέσα στην πνευματική ένδεια της Πολιτιστικής Επανάστασης, αδαείς για τα πάντα, αν και παιδιά επιστημόνων, οι δυο φίλοι θα μετατρέψουν την εξορία σε μια πλούσια εμπειρία, χάρη στον Μπαλζάκ και... στη Μοδιστρούλα. Χάρη στο βιβλίο και τον Έρωτα.
Πολλά χρόνια μετά, ο Ντάι Σούτζι θυμάται εκείνη την εποχή και μας την περιγράφει, καταφέρνοντας να ξαναβρεί τον αυθορμητισμό της νεανικής ματιάς του και με εκπληκτική αίσθηση του χιούμορ, που μετατρέπει εκείνη τη μάλλον τραγική περιπέτεια σε μια απολαυστική, τρυφερή και αισιόδοξη ιστορία.

Γυρίστηκε και ταινία που προβλήθηκε και στην Ελλάδα.

Δεν είναι ανέκδοτο...

ΕΝΑ ΑΛΟΓΟ ΜΠΑΙΝΕΙ Σ' ΕΝΑ ΜΠΑΡ   

GROSSMAN DAVID

Σε ένα καταγώγιο σε μια μικρή πόλη στο Ισραήλ, διοργανώνεται μια βραδιά σταντ απ κωμωδίας, με τον Ντόβαλε Γκρίνσταϊν, έναν μεσήλικο κωμικό. Ανάμεσα στους θεατές βρίσκεται ο δικαστής Αβισάι Λαζάρ, πρώην συμμαθητής του, καθώς και κάποιοι άλλοι που θυμούνται τον Ντοβ ως ένα περίεργο, λιπόσαρκο παιδί που περπατούσε με τα χέρια, προκαλώντας σύγχυση και αποφεύγοντας έτσι τους νταήδες της γειτονιάς.
Σταδιακά, καθώς κινείται μεταξύ ιλαρότητας και υστερίας, ο μονόλογος του Ντοβ παίρνει τη μορφή απομνημονευμάτων και μας μεταφέρει πίσω σε ό,τι τον τρομοκρατούσε στην παιδική του ηλικία. Συναντούμε την όμορφη μητέρα του, που επέζησε του Ολοκαυτώματος και χρειάζεται συνεχή επιτήρηση, και τον τιμωρητικό πατέρα του, έναν άνθρωπο του μόχθου που αδυνατεί να καταλάβει τον δημιουργικό γιο του. Ο Ντοβ ανακαλεί στη μνήμη του την εβδομάδα που πέρασε σε μια στρατιωτική κατασκήνωση για νέους, όπου ο Λαζάρ ήταν μάρτυρας ενός γεγονότος που σημάδεψε τον κωμικό για πάντα. Και ενώ ο Ντοβ διηγείται το ανεκδιήγητο, ο Λαζάρ έρχεται αντιμέτωπος με τον δικό του ρόλο σε αυτή την ιστορία απώλειας και επιβίωσης.
Ένας σαρωτικός μονόλογος από τον βραβευμένο με Man Booker International Prize Νταβίντ Γκρόσμαν, ένα αξεπέραστο λογοτεχνικό επίτευγμα. 

«Η κάθε πρόταση μετράει, η κάθε λέξη έχει τη σημασία της σε αυτό το εξαιρετικό υπόδειγμα της δεξιοτεχνίας του συγγραφέα». (Κριτική επιτροπή, Man Booker International Prize 2017)

«Ο τίτλος είναι ένα από τα λίγα ανέκδοτα του βιβλίου. Ένα ανέκδοτο μισοτελειωμένο. Ο ήρωας το ξεκινάει μα δεν το τελειώνει ποτέ. Δεν σε νοιάζει. Έχεις συνειδητοποιήσει καθώς προχωρούν οι σελίδες του βιβλίου πως σ’ αυτό το ιδιόμορφο σταντ απ κωμωδίας τα ανέκδοτα μάλλον ως παραφωνία εμφανίζονται. Απαραίτητες ανάσες μιας αφήγησης που σε καθηλώνει». (Μιχάλης Πιτένης, bookpress.gr - 16/03/2020)

 

Διαβάστε την κριτική της Δήμητρας Ρουμπούλα

Ο τίτλος του τελευταίου βιβλίου του Νταβίντ Γκρόσμαν, «Ένα άλογο μπαίνει σ΄ ένα μπαρ», αφορά στο μοναδικό από τα πολλά ανέκδοτα που δεν ολοκληρώνεται στην αφήγηση. Μα ο Γκρόσμαν έγραψε ένα κωμικό μυθιστόρημα; Κάθε άλλο, κάτι τέτοιο θα ήταν απλώς αστείο για έναν συγγραφέα τόσο υψηλής ηθικής υπευθυνότητας, στρατευμένο στην υπεράσπιση ενός βαθύτερου ανθρωπισμού και στην εξεύρεση ειρηνευτικής λύσης μεταξύ Ισραήλ και Παλαιστίνης. Έναν συγγραφέα που έχει γράψει το συγκλονιστικό αντιπολεμικό στην ουσία του αριστούργημα «Στο τέλος της γης», με μια δραματική ιστορία που η μοίρα θέλησε να βιώσει κι ο ίδιος με την απώλεια του γιού του σε μια σύρραξη στα σύνορα με τον Λίβανο.

Το «Ένα άλογο μπαίνει σ΄ ένα μπαρ» (εκδ. Ψυχογιός), με το οποίο ο Γκρόσμαν τιμήθηκε με το Man Booker International Prize το 2017, δεν είναι κωμικό μυθιστόρημα, απλώς ο κεντρικός ήρωας είναι ένας σταντ απ κομίντιαν. Περισσότερο μοιάζει με παραβολή για την απώλεια των γονιών και τις απώλειες ενός έθνους. Και όπως κάθε καλή παραβολή, απαιτεί από τον αναγνώστη να δείξει προσοχή ώστε να συλλάβει το βαθύτερο νόημά της. Στο τέλος, θα έχει βιώσει μια απροσδόκητη αναγνωστική απόλαυση.

Ο συγγραφέας με αριστοτεχνικό τρόπο βάζει σε μια «δοκιμασία» τον αναγνώστη, καλώντας τον να κατανοήσει τι είναι πραγματικά ο κεντρικός ήρωας, μέχρι τελικά να τον αγαπήσει. Ο 57χρονος σταντ απ κωμικός Ντόβαλε Γκρινστάιν, ο οποίος έχει την ίδια ηλικία με το κράτος του Ισραήλ και βρίσκεται στο επίκεντρο της ιστορίας, είναι ένας κακοφτιαγμένος τύπος, κυνικός, χυδαίος, επιθετικός, με βασανισμένη έκφραση, που εμφανίζεται σε καταγώγια τις νύχτες και κάνει το σόου του. «Κυρίες και κύριοι υποδεχτείτε με χειροκροτήματα τον Ντόβαλε Τζι». «Ζαρωμένος σαν πίθηκος», με ξεθωριασμένη μακό μπλούζα και  καουμπόικες μπότες με ψηλά τακούνια, ο άνθρωπος επί σκηνής σαρώνει με το βλέμμα όσους κάθονται στην αίθουσα ενός υπόγειου μπαρ στη Νατάνια, χοροπηδάει και λέει κακόγουστα αστεία. Άλλοτε επιλέγει πρόσωπα από το κοινό και τα χλευάζει– «καταπληκτικό μπότοξ και μια αλόγιστη μείωση στήθους», λέει σε μια γυναίκα – κι άλλοτε διακωμωδεί την κοινωνικοπολιτική πραγματικότητα του Ισραήλ – «…πράγματι βρίσκομαι στη Νατάνια και μάλιστα χωρίς αλεξίσφαιρο γιλέκο;» ή «Μια στιγμή, και ποιος έμεινε να βαράει τους Άραβες;», εκτοξεύει προς αυτούς που ήρθαν από οικισμούς οι οποίοι βρίσκονται υπό ισραηλινή κατοχή. Δεν περιορίζεται σ΄ αυτά. Σκοντάφτει πάνω στις φρίκες του Ολοκαυτώματος ή επαινεί δήθεν τις διαγνωστικές ικανότητες του ναζί δρα Μένγκελε, προκαλώντας αμηχανία.

Το κοινό – μια διατομή της κοινωνίας, αποτελούμενο από στρατιωτικούς και απόστρατους μέχρι νοικοκυρές, από ηλικιωμένους μέχρι νέους, μόνους ή ζευγάρια – χασκογελά με τα ανώδυνα αστεία, αλλά με εκείνα που ξύνουν πληγές αντιδρά ποικιλοτρόπως. Στην καλύτερη περίπτωση αναρωτιέται για το τι συμβαίνει εκεί. Ανάμεσά τους και ο αφηγητής του βιβλίου, ο συνταξιούχος Αβισάι Λαζάρ, πρώην ανώτερος δικαστής και άλλοτε συμμαθητής του κωμικού, ο οποίος, όπως και μια μικροσκοπική γυναίκα, τον θυμούνται ως ένα ιδιαίτερο παιδί που σε δύσκολες καταστάσεις περπατούσε με τα χέρια. Παρότι άνθρωπος που «με το ζόρι θυμάται τον ήχο του γέλιου του», ο Λαζάρ έχει αποδεχτεί την ανεπάντεχη τηλεφωνική πρόσκληση του ξεχασμένου Ντόβαλε, με αίτημα να του πει στο τέλος της παράστασης «τι βγάζει προς τα έξω».

Πεινασμένο για αστεία, το κοινό γίνεται επιθετικό και εχθρικό όταν ο Ντόβαλε αρχίζει, στα μέσα του μυθιστορήματος, να ξεδιπλώνει την προσωπική του ιστορία, το τραύμα του. «Υποδεχτείτε, αδέλφια μου, την πιο τρελή και αστεία μέχρι δακρύων ιστορία της πρώτης μου κηδείας». Ένα χιούμορ από την άκρη του τάφου. Στα δεκατέσσερά του, εστάλη σε μια στρατιωτική κατασκήνωση, που προετοιμάζει τους νέους για τη θητεία τους στον ισραηλινό στρατό. Κάποια ημέρα οι στρατιωτικοί υπεύθυνοι της κατασκήνωσης έδωσαν με τον τρόπο τους τέρμα στην παιδική του ηλικία, λέγοντάς του ωμά ότι πρέπει να μεταβεί επειγόντως στην Ιερουσαλήμ για μια «οικογενειακή κηδεία». Καθ΄ όλη τη διάρκεια της πολύωρης διαδρομής από τον νότο προς την Ιερουσαλήμ, μέσα σε ένα καμιόνι, με οδηγό έναν αρχιλοχία, το παιδί σκέφτεται ποιος από τους δύο γονείς πέθανε. Ποιόν θέλει ο ίδιος να σώσει; «Υπάρχει διαφορά μεταξύ ορφανού χωρίς πατέρα και ορφανού χωρίς μητέρα;» Ο οδηγός, ένας αδιάφορος τύπος, αν και στο τέλος γίνεται προστατευτικός, σε όλη τη διαδρομή λέει συνεχώς ανέκδοτα. Ο έφηβος, που βιώνει στο πετσί του την αδιαφορία των άλλων, οδηγείται σε έναν κόσμο όπου το χιούμορ είναι η πιο ανθεκτική μορφή θωράκισης.

Καθώς χτίζεται η δράση, ο Ντόβαλε ματώνει πάνω στη σκηνή, περνά σε ένα είδος ηφαιστειακής έκρηξης.  Σπάει τα γυαλιά του, βιώνει την ύπαρξή του ως τα άκρα, αλλά το κοινό, σοκαρισμένο, διαμαρτύρεται και εγκαταλείπει την αίθουσα. Με άλλα λόγια, αδιαφορεί για το δράμα του. «Ήρθαμε να γελάσουμε, και αυτός μας κάνει τη μέρα Ολοκαύτωμα. Άσε που αστειεύεται με το Ολοκαύτωμα». Ο Λαζάρ, από την  άλλη, μοναχικός από μικρός και με εύθραυστη προσωπική ιστορία, πλην όμως μακριά από τις πληγές της φυλής, σε αντίθεση με τον Ντόβαλε, αρχίζει να νιώθει ενοχή για σιωπή του στα συλλογικά βάσανα του φίλου του. Υπήρξε μάρτυρας του περιστατικού στην κατασκήνωση, όταν εκείνος έμπαινε στο όχημα για την «οικογενειακή κηδεία» και αυτός δεν έτρεξε να του συμπαρασταθεί.  Η «ετυμηγορία» που υποσχέθηκε να του δώσει, μετά την παράσταση, συνδυάζεται με μια «ετυμηγορία» για τον ίδιο του τον εαυτό, μια  ενδοσκόπηση της δικής του ζωής, από τα περιπλανώμενα παιδικά χρόνια λόγω της δουλειάς του πατέρα του, μέχρι την πορεία του μέσα στα γρανάζια της ισραηλινής δικαιοσύνης, την πεθαμένη γυναίκα του και τη μοναξιά του.

Ο Γκρόσμαν μπορεί να κάνει κάποιες υποχωρήσεις προς τον αναγνώστη που αποζητά λίγο χιούμορ σε ένα βιβλίο με πρωταγωνιστή έναν κωμικό, ωστόσο, ο στόχος του είναι άλλος. Το «Ένα άλογο μπαίνει σ΄ ένα μπαρ» δεν είναι ένα βιβλίο για το σταντ απ, αυτό «είναι τελικά μια αρκετά αξιοθρήνητη διασκέδαση, ας είμαστε ειλικρινείς, και ξέρετε γιατί; Γιατί ο κόσμος μυρίζει τον ιδρώτα μας! Την προσπάθειά μας να βγάλουμε γέλιο», όπως λέει ο Ντόβαλε. Αλλά ένα βιβλίο για την τέχνη και τη σχέση της τέχνης με τον πόνο της απώλειας. Μέσα από τον χαρακτήρα του δικαστή Λαζάρ, είναι επίσης ένα βιβλίο για τον ρόλο μας ως θεατών, για το τι σημαίνει να είσαι μέλος ενός ακροατηρίου. «Πώς τα κατάφερε, πώς, μέσα σε τόσο λίγη ώρα, κατάφερε να μετατρέψει το κοινό, και κατά κάποιο τρόπο κι εμένα, σε πρόσωπα οικεία στην ψυχή του; Ακόμα και σε ομήρους της», αναρωτιέται ο δικαστής.

Το κοινό στην πλειοψηφία του δεν παραμένει βέβαια όμηρο για πολύ. Όσο ο Ντόβαλε απελευθερώνει από μέσα του τις πιο ειλικρινείς και τρομακτικές ιστορίες της ζωής του, «ένα μικρό σουβενίρ» λέει, τόσο αυτό  αδιαφορεί για τις πληγές του. Στην αρχή παρασύρεται και μπαίνει στον πειρασμό «να κρυφοκοιτάζει την κόλαση του άλλου», μετά γυρίζει την πλάτη, θέλει ανέκδοτα. «Είναι ένα που με πεθαίνει… Ένα άλογο μπαίνει σε ένα μπαρ…», αρχίζει ο Ντόβαλε. Αλλά το ανέκδοτο δεν το ολοκληρώνει, πρέπει να μιλήσει για τα τραύματά του, για τον κατεργάρη πατέρα, από τον οποίο η αγάπη έβγαινε με το τσιγκέλι, για την όμορφη και γλυκιά μάνα, της οποίας η αγάπη ήταν ξεκάθαρη, για τα βαριά φορτία που κουβαλούσαν, ειδικά η μάνα, από τα στρατόπεδα συγκέντρωσης και μπροστά τους η νέα πατρίδα, το Ισραήλ, οι πολεμικές συγκρούσεις, η κατοχή…  Όλο αυτό είναι ένα υλικό που έχει διερευνηθεί πολύ από τον Γκρόσμαν, αλλά ποτέ δεν το παρουσίασε συνδυάζοντάς το με κωμικά στοιχεία.

Εκτός λοιπόν από βιβλίο για την αδιαφορία των άλλων είναι κι ένα βιβλίο για το Ισραήλ και για κοινωνίες που δυσλειτουργούν. Ο Γκρόσμαν, όπως ο ήρωάς του, μας οδηγεί σε πολλές αλήθειες σε μια εποχή ψεμάτων και αδικιών. Ιδού λοιπόν η απάντηση στα ερωτήματα του δικαστή στην αρχή της παράστασης του κλόουν: «Τι τους δίνει; Τόσο γυμνός και αξιολύπητος, τι έχει να τους δώσει;», «Τι πωλεί ο εαυτός του;»

Η ισορροπία ανάμεσα στο κωμικό και τραγικό που έχει επιτύχει ο Νταβίντ Γκρόσμαν είναι αξιοθαύμαστη. Μια λεπτή ισορροπία που δημιουργεί ασύλληπτη ένταση. Τίποτα στο κείμενο δεν μοιάζει ξένο, ούτε ένα σημείο στίξης, ούτε μια λέξη, ούτε μια σταγόνα από τον ιδρώτα του Ντόβαλε στη σκηνή, του ήρωα που έχει όλα τα φόντα να καταγραφεί στο πάνθεον των λογοτεχνικών ηρώων. Ακόμα και η απεικόνιση της κοινωνίας του Ισραήλ φαίνεται πλούσια και πλήρης. Εξαιρετική η μεταφορά του μυθιστορήματος στα ελληνικά από τη Λουίζα Μιζάν, η οποία έχει μεταφράσει και το «Στο τέλος της γης» (εκδ. Καστανιώτης) και γνωρίζει πώς να συμβαδίζει με το ύφος και την τεχνική του σπουδαίου Ισραηλινού συγγραφέα.

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΕΣ ΚΡΙΤΙΚΕΣ

https://www.protagon.gr/epikairotita/ena-alogo-bainei-se-ena-bar-ki-o-gkrosman-kerdizei-bouker-44341428071

https://elculture.gr/ena-alogo-mpainei-s-ena-mpar/

https://www.ogdoo.gr/politismos/vivlio/diavasame-ena-alogo-bainei-se-ena-bar-tou-davint-grosman-psyxogios 

Αντίο, Αγγελική Βαρελλά

 

Πέθανε σε ηλικία 92 ετών η συγγραφέας παιδικής λογοτεχνίας Αγγελική Βαρελλά, που γεννήθηκε το 1930 στη Θεσσαλονίκη, μεγάλωσε στην Αθήνα και σπούδασε στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών.

Έζησε τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, τον οποίο περιγράφει η ίδια στο βιβλίο της «Με το χαμόγελο στα χείλη». Το πρώτο της βιβλίο ήταν το «Η Ελλάδα και εμείς». Το βιβλίο της «Φιλενάδα, φουντουκιά μου» έχει πάρει Έπαινο Βραβείου Janusz Korczack, ενώ το βιβλίο της «Καλημέρα, Ελπίδα» έχει τιμηθεί με βραβείο του Κύκλου Ελληνικού Παιδικού Βιβλίου.

Ήταν πτυχιούχος του Ιστορικού-Αρχαιολογικού Τμήματος του Πανεπιστημίου Αθηνών. Για πρώτη φορά ασχολήθηκε με το παιδικό βιβλίο το 1966 και έκτοτε είχε διαρκή σε όλες τις εκδηλώσεις (σχολεία, συλλόγους γονέων, δήμους, βιβλιοθήκες κτλ.) για το παιδί και το παιδικό βιβλίο όχι μόνο στην Αθήνα αλλά σε όλη την Ελλάδα. Έχει βραβευτεί από τη Γυναικεία Λογοτεχνική Συντροφιά, τον Κύκλο του Ελληνικού Παιδικού Βιβλίου και το Υπουργείο Παιδείας για τα αναγνωστικά που έγραψε για τα παιδιά του δημοτικού σχολείου. Μεταξύ άλλων βιβλίων της (από τις εκδόσεις Πατάκη, Ψυχογιός και Μεταίχμιο) είναι τα «Γελαστός και Αγέλαστος», «9 τηλεφωνήματα κι ένας λαγός», «Τι κάνεις είσαι καλά», «Ποιος παίζει μπάλα στο ταβάνι μας», «Το ποδηλατάκι-ήλιος» και «Ο μικρός ποδοσφαιριστής».

Πηγή: ΑΠΕ-ΜΠΕ

Το καλοκαίρι διαβάζουμε...

Θάλασσα μόνη

Ελένη Παπαδοπούλου

Ποικίλες διηγήσεις και σχόλια ανοίγουν χάρτες και γυρεύουν φάρους.
Στον Πειραιά, στον Βόσπορο, στη Μασσαλία, στην Αμβέρσα, στην Μπανγκόκ… στις γέφυρες των καραβιών, με όλους τους καιρούς.
Σε πλεούμενα των μύθων, σαν τη φελούκα του Παπαδιαμάντη και τα καράβια του Ομήρου.
Αλλά και πέρα από μύθους, όπως στο τάνκερ Tina Onassis. Και πού να φανταστούμε ότι το Κώστας Καβάφης είναι ένα πολυταξιδεμένο φέρι;
Πόσο βαρύ φορτίο είναι ο θρόνος του Όθωνα που από βασιλιάς γίνεται εν πλω ένας απλός επιβάτης;
Μαζί με τον Τιτανικό ναυαγεί ένα ολόκληρο ταχυδρομείο. Πώς θα πληρωθούν οι ναύτες σε ένα πλοίο που ταξιδεύει με 13 μποφόρ και φέρει το όνομα Χρυσούς Αιών;
Ποια δικαιοσύνη κρίνει ένα δουλεμπορικό που ρίχνει τους δούλους στον Ατλαντικό;
Ποια είναι πιο παράξενη και τρομερή: μια γοργόνα, μια μέδουσα ή μια φάλαινα σε ενάντια ρεύματα;
Περαστικοί σαν τα ρεύματα οι ναυτικοί μελαγχολικοί έρωτες στο μπαρ La vache qui rit.
Περαστικά τα θαλασσινά νιάτα, εκείνο το όμορφο τρεχαντήρι τους και οι πόθοι τους που «πέφτουν» καταμεσής στο Αιγαίο πέλαγος…

Θαλασσινές ιστορίες. Αναγνωρίζουμε συχνά σε αυτές τη μοναχικότητα του ταξιδευτή, που αναμετριέται με το ανυπέρβλητο υγρό στοιχείο και τους απρόβλεπτους ορίζοντες. Αλλά και τη μοναδικότητα της δοκιμασίας αυτής. Η θάλασσα φαίνεται μόνη. Είναι και μοναδική. Στον αφρό των κυμάτων έχει και τη χαρά της…

Διαβάστε μια κριτική:

Η Ελένη Παπαδοπούλου, δημιούργησε ένα ταξιδιάρικο βιβλίο, όπου τα διηγήματα που το πλαισιώνουν, μας μεταφέρουν νοερά σε θαλασσινά τοπία, που αναδύουν ευωδιές και χρώματα όλα τους, πλημμυρισμένα θάλασσα.

Αλήθεια, γυρίζουν πίσω οι ψυχές εκείνων που χάθηκαν στη θάλασσα;

Άραγε, υπήρξαν δράκοι στην κιβωτό του Νώε;

Θα καταφέρει να βγει νικητής, ο Χρυσούς Αιών με 13 μποφόρ;

Γιατί επιλέγει ο καπετάν Σλόκουμ να κάνει τον γύρο του κόσμου ολομόναχος, δίχως να ξέρει κολύμπι;

Αν ταξίδευες στο Ιόνιο, με προορισμό την Ιθάκη με ένα πλοίο που βαπτίστηκε Κώστας Καβάφης, τι συναισθήματα θα σου γεννιούνταν;

Μπορεί η αγάπη για τη θάλασσα να αποβεί μοιραία;

Με ποιο κριτήριο μια αγελάδα που γελάει, αποτελεί σημείο συνάντησης των ναυτικών;

Πολλές από τις απαντήσεις στα παραπάνω ερωτήματα, θα ανακαλύψετε ανάμεσα στις σελίδες του βιβλίου και θα περιηγηθείτε μαζί του σε ένα τοπίο άλλοτε ομιχλώδες και άλλοτε καθάριο, πάντα με συντροφιά τη θάλασσα.

Ταξίδια, φάροι, ναυάγια, πελώρια κύματα και θάλασσες, θάλασσες…

Πηδάλια, φορτία, καμπίνες, καμαρότοι, αμπάρια, ομίχλες, πλους, κάβοι, φουγάρα, αντένες και θάλασσες, θάλασσες…

Φρεγάτες, ιστιοφόρα, δεξαμενόπλοια, ποταμόπλοια, μαούνες, ατμόπλοια, ναυπηγεία, ναυτιλιακές και θάλασσες, θάλασσες…

Ανεμόσκαλες, ασύρματοι, λέμβοι, σκαριά, πρύμνες, ακτογραμμές, τρικυμίες, βαγονέτα, δέστρες, αποβάθρες, φελούκες και θάλασσες, θάλασσες…

Πεταλίδες, χταπόδια, στρείδια, μέδουσες, γαρίδες, όστρακα, συναγρίδες, μπαρμπούνια, σμέρνες, φάλαινες, καρχαρίες και θάλασσες, θάλασσες…

Θύελλες, γλάροι, ψαροπούλια, ναυταπάτες, λαθρεμπόρια, καρίνες, δίχτυα, σχοινιά, σημαδούρες, άγκυρες, παφλασμοί, λάμπες, λαμαρίνες και θάλασσες, θάλασσες…

Σειρήνες, γοργόνες, κατάρτια, πυξίδες, αλαργινές ακτές, πόρνες, πειρατές, καπεταναίοι, χαμαιτυπεία, σταθμαρχεία, σκουριές και θάλασσες, θάλασσες…

Αναμνήσεις, αναχωρήσεις, εκδοτήρια, πέλαγα, ωκεανοί, φορτία, φορτώσεις, εκφορτώσεις, ναύτες, μηχανικοί και θάλασσες, θάλασσες…

Όχθες, επιθυμίες, καταβόδια, φυγές, καταστρώματα, αποχαιρετισμοί, προβλήτες, μποφόρ, νηνεμίες και θάλασσες, θάλασσες…

Βαρομετρικά, διώρυγες, βράχοι, προπέλες υποπλοίαρχοι, βάρκες, χάρτες ταξιδεμένοι και αταξίδευτοι και θάλασσες, θάλασσες…

Πραγματικά, η ανάγνωση του βιβλίου και η θαλασσινή του αύρα θα σταθεί άξια και ικανή να μας μεταφέρει νοερά στα κύματα της θάλασσας και να μας προσάψει λίγη από την αίγλη της.

Θυμηθείτε, τέλος, ότι η άλλοτε μοναχική και άλλοτε κοσμοπολίτικη θάλασσα, πάντα θα είναι έτοιμη να μας δεχτεί στους κόλπους της, ικανή να εξιχνιάσει τις ψυχές μας από κάθε μας δοκιμασία, απογοήτευση τελμάτωση και λήθη…

 

https://www.thessalonikiartsandculture.gr/vivlio/eleni-papadopoyloy-thalassa-moni/

ΜΕΣΑ ΣΤΙΣ ΦΛΟΓΕΣ   

ΣΩΤΗΡΙΟΥ ΔΙΔΩ

Ένα κορίτσι με πλούσια φαντασία ξεκινάει από έναν παραμυθένιο κόσμο, για να βρεθεί γρήγορα μπλεγμένη με θύελλες οικογενειακές, πολεμικές, κοινωνικές. Καθώς ο αναγνώστης παρακολουθεί την ιστορία μιας εύπορης οικογένειας από το Αϊδινί της Μικράς Ασίας, μεταφέρεται στην εποχή εκείνη και ζει την ανέμελη ζωή των Ελλήνων της Σμύρνης πριν από τα γεγονότα, την τραγωδία της Μικρασιατικής καταστροφής και τις πικρές μέρες της προσφυγιάς. 

Τ' όνομά μου είναι Αλίκη Μάγη. Μα, αν βιάζομαι να σας συστηθώ, δεν πάει να πει πως είμαι και η κεντρική ηρωίδα. Μια αφηγήτρια είμαι. Οι ήρωες είναι πολλοί και ο καθένας προβάλλει με την ώρα του, γέννημα θρέμμα της ταραγμένης του εποχής. 

  

Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΧΑΜΕΝΗΣ ΚΟΡΗΣ

Η ΤΕΤΡΑΛΟΓΙΑ ΤΗΣ ΝΑΠΟΛΗΣ (ΤΕΤΑΡΤΟ ΒΙΒΛΙΟ)   

FERRANTE ELENA

Η Ιστορία της χαμένης κόρης ολοκληρώνει την Τετραλογία της Νάπολης, την ιστορία της φιλίας των δύο κοριτσιών από τη Νάπολη, της Λίλας και της Έλενας. Η Έλενα, καταξιωμένη συγγραφέας πια, επιστρέφει μετά τον χωρισμό της στην πόλη των παιδικών και εφηβικών της χρόνων κυνηγώντας τον νεανικό της έρωτα που εμφανίστηκε και πάλι στη ζωή της.

Η Λίλα, που δεν έφυγε ποτέ από τη Νάπολη, διαπρέπει επιχειρηματικά στον τομέα της πληροφορικής και έρχεται σε ρήξη με τους ισχυρούς αδερφούς Σολάρα. Η Λίλα και η Έλενα, δύο όψεις του ίδιου νομίσματος, συγκρούονται, ξανασμίγουν και ανακαλύπτουν καινούριες πτυχές της προσωπικότητάς τους και της φιλίας τους, με φόντο την ιστορία της Ιταλίας αλλά και ολόκληρου του κόσμου

- "Τίποτα απ' όσα διαβάζουμε για το έργο της Φερράντε δε μας προετοιμάζει για τη δύναμη των μυθιστορημάτων της... Τα βιβλία της αφηγούνται μια γυναικεία ιστορία με τέτοια ειλικρίνεια, που νιώθεις πως αντί να παρατηρείς μια ζωή, τη βιώνεις σε πρώτο πρόσωπο". (The New York Times)

- "Η Έλενα Φερράντε είναι μία από τις σπουδαιότερες συγγραφείς της εποχής μας: φωνή γεμάτη πάθος, με ευρεία αντίληψη και αμείλικτο βλέμμα... Σε αυτά τα τολμηρά υπέροχα μυθιστορήματά της, η Φερράντε σκιαγραφεί τους βαθύτατους δεσμούς που υφίστανται μεταξύ πολιτικής και προσωπικής διάστασης. Το έργο της -ένα έργο που το έχουμε πραγματικά ανάγκη- αποτυπώνει με μια καινούρια ματιά τον τρόπο της ζωής μας και παρουσιάζεται με ευφυΐα μέσω μιας γυναίκας". (The New York Times Sunday Book Review)

- "Η βαθιά κατανόηση που επιδεικνύει η Έλενα Φερράντε απέναντι στις συγκρούσεις και στις ψυχολογικές καταστάσεις των ηρώων της είναι εντυπωσιακή... Τα μυθιστορήματά της είναι τόσο αληθινά, γραμμένα με τέτοια ενσυναίσθηση, που μοιάζουν σχεδόν εξομολογητικά". (The Wall Street Journal)

Αύγουστος, η λέσχη προτείνει το βιβλίο του μήνα

 

ΥΠΟΓΕΙΑ ΠΟΛΙΤΕΙΑ-2ο βιβλίο: ΠΕΡΑ ΑΠΟ ΤΟ ΣΚΟΤΑΔΙ

DUPRAU JEANNE

 

Όταν οι κάτοικοι της Υπόγειας Πολιτείας φτάνουν στην επιφάνεια της Γης, ανακαλύπτουν έναν κόσμο γεμάτο χρώματα και ζωή. Σύντομα όμως, διαπιστώνουν ότι θα πρέπει να βρουν τρόπο να επιβιώσουν.

Μετά από μέρες περιπλάνησης, εξαντλημένοι και πεινασμένοι, φτάνουν σε ένα μικρό χωριό, τη Λάμψη. Εκεί οι χωρικοί δέχονται απρόθυμα να τους προσφέρουν καταφύγιο για έξι μήνες, όσο διάστημα δηλαδή θεωρούν απαραίτητο για να τους μάθουν πώς να επιβιώνουν μόνοι τους.

Σύντομα οι διαφορές ανάμεσα στις δύο ομάδες γίνονται εμφανείς, οι εντάσεις κλιμακώνονται και δεν αργεί να επέλθει η ρήξη. Τώρα πια, η Λίνα με τον Ντουν πρέπει να βρουν τρόπο να αποφύγουν τη σύγκρουση!

 Γνώμη:

Όσοι γνώρισαν την "Υπόγεια Πολιτεία" της Jeann DuPrau μέσα από το πρώτο της βιβλίο, είμαι βέβαιη πως την αγάπησαν και ταυτίστηκαν με τους ήρωές της που τόσο σκληρά πάλεψαν προκειμένου να καταφέρουν να βρουν διέξοδο από το απειλητικό σκοτάδι της, να φτάσουν σε έναν τόπο πιο ασφαλή και γιατί όχι, πιο φωτεινό και χρωματιστό. Και ακριβώς αυτό έκαναν! Τα βήματά τους, αν και δύσκολα κι επικίνδυνα, δεν τους έφεραν απλά σε μια νέα πόλη αλλά, σε έναν ολοκαίνουργιο κόσμο που μονάχα στην πιο ζωηρή φαντασίωση και στα πιο τρελά τους όνειρα θα μπορούσε να υπάρχει. Από 'κει κι έπειτα, το μόνο που είχαν να κάνουν ήταν να προσπαθήσουν να οδηγήσουν τους συμπολίτες τους στην έξοδο, να τους δείξουν τον δρόμο, μην όντας βέβαιοι για τίποτα και απλά περιμένοντας. Και ναι, το μήνυμά τους έφτασε εκεί που έπρεπε να φτάσει και λίγο αργότερα βρέθηκαν με όσους μεγάλωσαν, κάνοντας μαζί τα πρώτα βήματα στη νέα τους ζωή.

 

Η Λίνα, ο Ντουν και όλοι οι κάτοικοι της Πολιτείας που επέλεξαν να αποδράσουν τον θάνατο που τους επιφύλασσε, μετά την έξοδό τους από το σκοτάδι και κατευθυνόμενοι προς το φως ενός νέου κόσμου, φτάνουν σε ένα χωριό, τη Λάμψη, οι κάτοικοι του οποίου τους υποδέχονται με καχυποψία αρχικά, μην ξέροντας αν πρέπει να πιστέψουν την ιστορία τους ωστόσο, αποφασίζουν να τους βοηθήσουν με όποιον τρόπο μπορούν, δίνοντάς τους τροφή και στέγη, εκπαιδεύοντάς τους σε κάθε λογής δουλειά προκειμένου μετά από έξι μήνες να είναι όσο περισσότερο ικανοί για να εγκαταλείψουν τη Λάμψη χτίζοντας τη δικιά τους κοινότητα. Η απόφαση αυτή αρχικά ανακουφίζει τους κατοίκους της Πολιτείας καθώς τους προσφέρει αρκετή ασφάλεια, τόσο στο παρόν όσο και στο μέλλον, ενώ οι ίδιοι οι κάτοικοι της Λάμψης, ακόμα κι αν ανήκουν σε εκείνους που δε χαίρονται με την παρουσία των ξένων στον τόπο τους, κάνουν ότι καλύτερο περνάει από το χέρι τους για να είναι φιλόξενοι και ανοιχτοχέρηδες.

 

Τα πράγματα φυσικά, σε καμία των περιπτώσεων δεν είναι ρόδινα. Ο κόσμος που βρήκαν μπορεί να είναι όμορφος αλλά παράλληλα, είναι τρομακτικός, γεμάτος από άγνωστα πράγματα που προκαλούν τον φόβο των ανθρώπων της Πολιτείας. Μπορεί οι κάτοικοι της Λάμψης να έχουν κάνει ότι καλύτερο μπορούν για να χτίσουν την κοινότητά τους και για να την ρυθμίσουν να λειτουργεί ομαλά και αποδοτικά όμως, δεν θυμίζει σε τίποτα την πόλη που η Λίνα ονειρευόταν. Είναι φανερό πως ο κόσμος πέρασε μία, ίσως και περισσότερες, μεγάλες κρίσεις με αποτέλεσμα να καταστραφούν τα πάντα με όσους κατάφεραν να επιζήσουν, να παλεύουν σκληρά για να επιβιώσουν και να χτίσουν ξανά από την αρχή της ζωές τους. Και οι κάτοικοι της Λάμψης αυτό έκαναν, κόπιασαν, στερήθηκαν αλλά πέτυχαν και τώρα βλέπουν όλα αυτά για τα οποία πάλεψαν να κινδυνεύουν να καταρρεύσουν κάτω από το βάρος 400 επιπλέον ανθρώπων που δεν έχουν να ταΐσουν και που με τον καιρό, τους κουράζει το να προσπαθούν να βοηθήσουν. Από τη άλλη μεριά, οι κάτοικοι της Πολιτείας δυσανασχετούν για τους δικούς τους λόγους. Δουλεύουν πάρα πολύ, τρώνε πάρα πολύ λίγο και κάθε μέρα το πρώτο σκέλος αυξάνεται και το δεύτερο μειώνεται. Το αίσθημα αδικίας δεν αργεί να γίνει αισθητό και σε συνδυασμό με την αγανάκτηση των δύο πλευρών, η σύγκρουση μοιάζει πολύ κοντά.

 

Η συγγραφέας κάνει ξεκάθαρο μέσα από τα μυθιστορήματά της ότι βασικός της σκοπός είναι να ασκήσει κοινωνικοπολιτική κριτική. Μπορεί η ιστορία της να διαδραματίζεται σε ένα δυστοπικό μέλλον όπου ο κόσμος δεν θυμίζει σε τίποτα τον σύγχρονο δικό μας όμως, οι άνθρωποι και οι σχέσεις που αναπτύσσουν οι διάφορες κοινωνικές ομάδες μεταξύ τους, είναι πιο ευδιάκριτες και πιο εύκολα αξιολογήσιμες κάτω από αντίξοες συνθήκες. Μας παρουσιάζει δύο διαφορετικές ομάδες ανθρώπων που πρέπει να συνυπάρξουν σε μια ενιαία κοινότητα, η οποία μάλιστα παρά τα προβλήματα και την δυσκολία των καιρών, κατάφερε με κάποιο τρόπο να ευημερήσει έτσι ώστε, όχι να ζει πλουσιοπάροχα αλλά, να μην υποφέρει. Η διαφορετικότητα, όπως είναι αναμενόμενο, δημιουργεί διαφωνίες, οι διαφωνίες οδηγούν σε συγκρούσεις και όλα αυτά, οδηγούν σταδιακά σε έναν πόλεμο που μονάχα η λογική και η αίσθηση του κοινού συμφέροντος μπορεί να σταματήσει, κόντρα σε όσους προκαλούν προβλήματα κι επεισόδια με υποχθόνιο τρόπο και απώτερους σκοπούς.

 

Το "Πέρα Από Το Σκοτάδι" δεν είναι μόνο ένα βιβλίο δυστοπικής φαντασίας και περιπέτειας που αποδεικνύει ότι αν έχεις θέληση μπορείς να πετύχεις τα πάντα. Είναι μια ανάλυση πάνω σε έναν κοινωνικό προβληματισμό που απασχολεί τους ανθρώπους αιώνες τώρα. Μπορούμε να δεχτούμε τη διαφορετικότητα; Είμαστε σε θέση να καταλάβουμε τη μοναδικότητα του να μην είσαι ίδιος με το διπλανό σου, κάνοντας όχι πόλεμο, αλλά σύμπραξη, ενώνοντας τις δυνάμεις και τις ικανότητές όλων σε έναν κοινό σκοπό για καλό αποτέλεσμα; Η DuPrau, ισορροπώντας ανάμεσα στην εξερεύνηση και τη δράση, διαχωρίζοντας για λίγο τους ήρωές της και με τους δύο να έχουν απορίες που προσπαθούν να λύσουν, ωστόσο, με τη Λίνα να εστιάζει στη γνώση και στην ελπίδα επαλήθευσης των προσδοκιών της πριν εγκαταλείψουν την Πολιτεία και το Ντουν, να ρίχνει περισσότερο βάρος στην σωστή αντιμετώπιση του ίδιου και των συμπολιτών του από τους κατοίκους της Λάμψης, στην ίδια διαχείριση και τα ίδια δικαιώματα. Αρκούντως ευχάριστο στην ανάγνωση, βασισμένο σε στοιχεία δολοπλοκίας και ίντριγκας, το δεύτερο μέρος της "Υπόγειας Πολιτείας" θα σας ικανοποιήσει όσο και το πρώτο, σπρώχνοντάς σας παράλληλα σε βαθύτερους προβληματισμούς.

http://www.culture21century.gr/2012/05/2.html