Στο Μουσείο Μπενάκη, μπορείς να δεις μια διαφορετική έκθεση: Για μια οικογένεια, την οικογένεια Παπαδοπούλου, που πριν από 100 χρόνια δημιούργησε ένα εργοστάσιο μπισκότων. Το ζυμάρι για να γίνει χρειάζεται αλεύρι, ζάχαρη, γάλα, βούτυρο και μαγιά για να φουσκώσει. Κι όπως περιμένουμε να φουσκώσει λέμε ιστορίες και παραμύθια. Αυτές τις ιστορίες τις μαζέψαμε, τις διαβάσαμε, πήραμε φράσεις και λέξεις, τις μπλέξαμε με παραδόσεις από πολλές χώρες του κόσμου για ψωμιά, κουλούρια και φτιάξαμε μια καινούργια ιστορία. Είναι όλοι εκεί: Ο φούρναρης που διαλέγει τα υλικά, τα ζυμώνει και τα ψήνει. Τα παιδιά που πλάθουν το ζυμάρι και φτιάχνουν σπιτάκια, ανθρωπάκια που τα βαφτίζουν Σιμιγδαλένιο και Τζίντζερμπρεντμαν, που τα νοστιμεύονται, που σκορπούν ψιχουλάκια να έρθουν τα πουλιά να τσιμπολογήσουν. Είναι εκεί και οι μεγάλοι, ο μπαμπάς και η μαμά σου, που έχουν να σου πουν τις δικές τους ιστορίες για γλυκές πιτούλες, τηγανόψωμα, κέικ πασπαλισμένα με ζάχαρη, φρατζόλες, κουλούρες και παξιμάδια, σταφιδόψωμα, τσουρέκια, μπισκότα και κουλουράκια. Σ’ αυτή την ιστορία, έτσι όπως είναι κρεμασμένη σε έναν τοίχο του μουσείου, υπάρχουν και κλειστά παραθυράκια που αν τα ανοίξεις μπαίνεις κι εσύ στην ιστορία και σκέφτεσαι: «Αν ήμουν φούρναρης ποια παιδιά θα τρώνε τα ψωμιά και τα μπισκότα μου μετά από 100 χρόνια;»
Ειρήνη Βοκοτοπουλου, κοινωνιολόγος, ειδική σε θέματα ανάγνωσης
Δείτε περισσότερα:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου